Oké, noem me emotioneel, maar als ik te lang stil sta bij de liefde die ik voel voor mijn vriend word ik echt effe niet goed. Steeds vaker besef ik wat voor een gigantisch privilege het is om je ultieme persoon te hebben gevonden. Iemand die er altijd voor je is als je een rotdag (of -maand) hebt, onvoorwaardelijk voor je in de bres springt als je onder vuur ligt, ervan geniet om aan je blaren te pulken en zonder wie je waarschijnlijk – als het écht moet – wel zou kunnen, maar gewoonweg niet wil.

Lees ook: Carmen: 'Ik weiger te gaan slapen met ruzie'

Ik ben behoorlijk individualistisch, altijd al geweest. Ik vind het heerlijk om alleen te zijn, was het ook jaren. Ik voel nog steeds woede opborrelen als ik getuige ben van singleshaming of hoor hoe stelletjes in wijvorm praten. Ik doe dat niet om cool over te komen, of om te benadrukken dat ik niet die meid ben die zich laat opslokken in een saaie hetero-relatie. Daar geef ik geen reet om namelijk. Ik zit in een hartstikke, heerlijke, liefdevolle, fijne, saaie hetero-relatie. Lekker rechttoe rechtaan: we hebben een grijze hoekbank, een dikke poes, kijken teveel tv en willen graag een baby. Maar nogmaals, ik geef er geen reet om, ik dompel mezelf erin onder en geniet ervan. Ik lééf het. Juist omdat ik al die jaren ervoor als twintiger die tevreden single was. En juist ook omdat we meer zijn dan een stelletje dat zegt dat ‘wij’ dit weekend even niks gaan doen. Ik ben nog steeds een individu binnen in een liefdesbubbel en dat zorgt ervoor dat ik extra geniet van wat we samen vormen. Maar dat privilege dus.

Lees ook: Carmen: 'Ik hoop niet dat vrienden van m'n ouders deze column lezen'

Zonder als een doorgeschoten, woke trut te klinken: ik denk oprecht dat mensen in stelletjes best zelfbewuster mogen worden van hoe irritant ze zijn. Als stelletje geniet je zo verschrikkelijk veel voordelen. Uitzonderingen van rotrelaties waarin je verstrikt kan zitten daargelaten natuurlijk. Het allergrootste voordeel als stel: die zoektocht naar liefde is klaar, jij hebt ‘m afgerond. Je hebt de liefde gevonden. Dat is ultiem. Natuurlijk, als single leid je een prima leven zonder die liefde, maar als je ‘m eenmaal (weer) hebt gevonden, weet je: dit is lekker hoor. En breek me de bek niet open over mensen die hun grote liefde vonden maar weer kwijtraakten, mijn hart breekt bij zulke verhalen. Oké liefde dus, hartstikke lekker. En verder? Al die belastingvoordelen zodra je getrouwd bent? Superchill. Je huur en je boodschappen kunnen delen als je een vriend(in) hebt? Heel handig. Nooit aarzelend bij vrienden hoeven te peilen of ze met je op vakantie willen? Wat een genot. Iemand die voor je kookt als je er helemaal doorheen zit na een hele dag lang moeten discussiëren met collega’s? Je voelt je gezegend. Dus nee, zelfs na zeven jaar met mijn grote liefde ben ik niet snel te porren voor een ellenlange klaagsessie over hoe burgerlijk we zijn, waar ik me allemaal aan erger bij hem en wat ik graag anders wil zien. Ik ben gelukkig, vol liefde, warm, comfortabel en besef me dondersgoed dat het in één klap over kan zijn, vrijwillig of onvrijwillig. Dus ja, op dit moment is het een privilege, dat wat wij hebben. En ik geniet er met volle teugen van.

Deze column stond in &C08 2020. Lees de laatste column van Carmen in de nieuwste editie van &C ('Maak het verschil'), die nu in de winkel ligt. Je kunt het nummer ook hier bestellen of lees het op Blendle. Geen &C meer missen en profiteren van leuke extra's, word dan hier abonnee.