Ik hang een beetje tussen wal en schip wat betreft avontuur en zekerheid. Kijk, je leest dit stuk in het leukste blad van Nederland, dus ik kan niet ontkennen dat ik een lucky trut ben met een fucking leuke baan. Ik mag schrijven voor mijn geld. Ik hoef niet in de kou te werken, ik hoef geen zware dingen te tillen, als ik een beetje geluk heb hoef ik nooit meer onder een systeemplafond te zitten en vooralsnog kan ik al mijn tijd volledig zelf indelen.

Maar soms zie ik van die bevlogen mutuals op Instagram hun koffers pakken om een jaar de expat uit te hangen in Zuid-Korea en dan vind ik mezelf helemaal geen lucky trut. Het is niet alsof ik mezelf dan opeens een grote zielepiet vind, maar ik zou wel avontuurlijker willen zijn. Een heel hoge functie bij een multinational willen hebben waar ik me met souplesse doorheen zou kunnen bluffen op het internationale hoofdkantoor in Seoul. Maar ook al die mensen die met onverwoestbaar (oké, tot de eerste bouwkundige tegenslagen) enthousiasme meedoen aan mijn favoriete programma Ik vertrek hebben iets in zich waar ik jaloers op ben. Ze vullen hun Fiat 500 gewoon met de hele huisraad en allez hop, op naar Frankrijk om een ingestorte gîte tot flashy wellnesscentrum om te bouwen. Soms droom ik dat ik ook zoiets onderneem. Dat ik ook m’n biezen pak en ga klussen tot ik huilend op nationale televisie schreeuw dat ik niet meer kan. Zie je het al voor je?

Lees ook: Carmen: 'Ik wens eenzame mensen een paar van mijn vrienden'

Ik niet, maar ik droom er wel graag over. Gewoon omdat dat het tegenovergestelde is van wat ik nu doe (deze column in m’n onderbroek en sportbeha schrijven op de oude, doorgezakte bank die ik van mijn schoonmoeder heb gekregen). Toegegeven, het gras is altijd groener bij je rijke, succesvolle buren. Maar als je begin dertig bent, beginnen er ook nog eens van die schattige narcissen te groeien tussen dat bizar groene gras. Je begint opeens aan álles te twijfelen.

Waar ben ik mee bezig? Is dit dan het enige wat ik kan? Heb ik überhaupt een talent? Zou ik me staande kunnen houden in een totaal andere sector? Wat als ik elke dag een mantelpakje in plaats van gore badjas zou moeten dragen voor werk? Wat zou ik WILLEN? Gooi er in godsnaam even een oxazepam en een meditatie-app tegenaan, want als je te lang in deze twijfelcyclus blijft hangen word je toch gewoon gek? Natuurlijk is het goed en leuk om elk jaar te eindigen met een analyse van je carrière en de vraag of je er nog wel zo tevreden over bent. Dat doe ik ook.

Stem op ons:  &C is met Chantal in Behandeling genomineerd voor een Online Televizier-Ster

Zo vraag ik mezelf steevast in december af: wat wordt mijn passieproject van dit jaar? In 2019 schreef ik een boek en in 2020 wil ik… Ik heb nog steeds geen flauw idee.

Het probleem van die twijfelcyclus waar ik het net over had en dat voortdurend focussen op het groene gras bij je rijke buren, is dat je vergeet dankbaar te zijn voor wat je nu al hebt. Sure, gooi het roer om als je op dit moment een rotbaan hebt of iets doet wat totaal niet bij je past terwijl je precies weet wat jou wél gelukkig gaat maken. Maar het is helemaal niet erg om eens een jaar pas op de plaats te maken, achterover te leunen en te beseffen wat voor een lucky trut je al eigenlijk bent.

Deze column stond in &C 4, 2020. Lees de laatste column van Carmen in de nieuwste editie van &C ('Laat je niet gek maken'), die nu in de winkel ligt. Hier vind je meer columns van Carmen Felix. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra’s? Word dan abonnee.