'Wil iedereen die geen professional is en hier niets vanaf weet onmiddellijk z'n mond houden? Jullie maken het alleen maar erger met die paniekzaaierij en al het nepnieuws dat wordt verspreid.' Of: 'In plaats van zeventien miljoen bondscoaches hebben we sinds het coronavirus opeens zeventien miljoen virologen in huis.' Dit zijn enkele voorbeelden van de honderden reacties die ik voorbij heb zien komen op Twitter over de bestrijding van het coronavirus. Zodra er iets gebeurt waar héél Nederland een mening over heeft (zie ook: MH17, Nikkie Tutorials' coming-out, alles wat ons koningshuis doet, Anne Faber) wordt het nationale gesprek dat we er met z'n allen op Facebook en Twitter over voeren al gauw net iets te grimmig. Voor je denkt dat ik Moeder Theresa ben die in een betweterige column iedereen opdraagt z'n onderbuikgevoelens te onderdrukken en alleen nog te handelen en discussiëren op basis van wetenschappelijk onderlegde artikelen: nee joh, je kent me toch inmiddels? Ik ben de hele dag door vanuit m'n onderbuik aan het reageren. Ik heb overal een mening over. Vaak verandert die mening ook nog en sta ik een week later opeens in het andere kamp mee te schreeuwen met een zelfgenoegzame grijns, omdat ik wél het licht heb gezien en jullie nog niet. Dus nee, dit is geen berisping van mijn kant.

Lees ook: Carmen: 'Als je dertig bent, begin je opeens aan álles te twijfelen'

Het is niet erg om altijd overal een mening over te hebben, vind ik persoonlijk. Ik weet dat er mensen zijn die zullen claimen dat het chiquer is om niet al te reactionair door het leven te gaan. Maar ik vind het – binnen alle lagen van de samenleving – vaak hoopvol om te zien dat mensen pissig zijn om wat dan ook. Dat ze de moeite nemen om weer ergens op te reageren, ook al zeggen ze iets fucking doms waarvoor ze eigenlijk een lichte pets op het achterhoofd verdienen: ze vinden tenminste iets. Ik weet ook wel dat het cooler is om je hoofd koel te houden, achterover te leunen terwijl het gepeupel staat te schreeuwen op straat en heel lang na te denken voor je een mening over iets hebt gevormd, zodat je hopelijk niks onbenulligs zegt en niemand te hard kwetst. Maar een beetje passie in ons discours? Ik teken daar wel voor. Mits het natuurlijk vrij blijft van geweld, racisme en uitsluiting. Iets wat we in Nederland nog weleens 'vergeten'.

Lees ook: Carmen: 'Ik wens eenzame mensen een paar van mijn vrienden'

Ik ben heel erg voor het idee dat iederéén nog iets vaker z'n bek opentrekt. Niet alleen de usual suspects. Laatst las ik dat Bridget Maasland ten tijde van haar fling met die scheefschaatsende volkszanger enorm veel doodsbedreigingen kreeg en dan denk ik: ik kan me niet voorstellen dat er geen mensen in ons land zijn die dat afkeuren en die haar wel gewoon geluk gunnen. Hadden zij maar hun bek opengetrokken en Bridget destijds een hart onder de riem gestoken. In plaats van superchic en hartstikke weloverwogen doen alsof je niks met dat gesprek van de dag te maken wilt hebben. Soms is je mening hartstikke welkom namelijk.

Deze column stond in &C 5, 2020. Lees de laatste column van Carmen in de nieuwste editie van &C ('Nu is het mijn beurt'), die nu in de winkel ligt. Je kunt het nummer ook hier bestellen of lees het op Blendle. En hé, dat is leuk! Chantal heeft voor Blendle haar favoriete artikelen allertijden geselecteerd, en wij mogen je daarom twee maanden gratis toegang tot Blendle geven! Meer info vind je hier.