De jaloezie die ik voelde als ik van mensen hoorde dat ze binnen de eerste maand van proberen al zwanger werden, ebde meestal wel snel weg. In den beginne gun je iedereen tenslotte altijd alles wat ze graag willen – als je een beetje een goed mens bent, tenminste. Dat de een het makkelijker verkrijgt dan de ander, dat is dan maar zo. Maar breek me de bek niet open over alle televisie­programma's die draaien om mensen voor wie baren gelijk lijkt te staan aan een scheet laten. Ook al wil ik graag een ouder worden, het hele spektakel van massabaren vind ik eerder smerig dan vertederend. 

Lees ook: Carmen: 'Ik word heel opstandig van de term huisje-boompje-beestje'

Ik ben laatst per ongeluk verslaafd geraakt aan het programma Een huis vol. Aan de reacties op Twitter te zien zijn mensen vooral onwijs gecharmeerd van de drie gigantische gezinnen waar ze minstens met z'n achten en soms zelfs met z'n elven aan de keukentafel zitten. Ik? Niet echt. Ik vind het bijna vulgair om te zien dat er nog steeds mensen zijn die maar door blijven fokken. Natuurlijk kun je het hele riedeltje afsteken dat er niets mooiers is dan Het Gezin en Kinderen Krijgen, maar moeten dat er echt negen zijn? Heb je niet genoeg aan twee kinderen? Eentje?

Als ik iets heb geleerd sinds mijn vriend en ik besloten dat we ouders wilden worden, is het wel dat het een heel gekke, egoïstische keuze is. Ik weet ook niet per se of je er een leuker mens van wordt. Alles staat opeens in het teken van dat kind krijgen. En als het er is, staat alles opeens in het teken van jullie en dat kind. Op de stoep blijven jullie breed naast elkaar lopen, met de kinderwagen iedereen die niet wil wijken aan de kant stotend. In de openbare ruimte baken je je territorium af door je kind te laten rennen, springen, janken, krijsen, onderwijl je schouder ophalend naar verontwaardigde omstanders – tja, zo zijn kinderen nu eenmaal. En in de maatschappij als een groter geheel staan jullie centraal. Wij, het gezin. Dat is wat je wil. Wat nou singles, wat nou kinderlozen, het leven draait om hetero's die baren. 

Lees ook: Carmen: 'Kim Kardashian heeft wel degelijk talent'

Ik krijg er de kriebels van, ondanks het feit dat ik erbij hoor. En die kriebels kan ik gooien op ons klimaat, dat inmiddels een behoorlijk strakke strop om zijn keel heeft zitten, of het feit dat ik allergisch ben voor de heersende vanzelfsprekendheid als het om kinderen krijgen gaat. Ik weet alleen nog niet zo goed wat ik eraan kan doen, behalve mezelf beloven dat ik het bij één handzaam, welopgevoed kind ga houden en mezelf nooit trots als de norm ga zien. Baren is een privilege, geen hobby.

Deze column staat in &C's Oh Baby!-special. Meer lezen? Je shopt deze speciale editie van &C nu in de winkels en via &C Webshop.