O man, ik ben zo veel verschillende liefdes-Carmens geweest. En ik kan niet wachten tot ik op m’n sterfbed kan terugblikken op welke liefdes-Carmens er tussen m’n 32ste en m’n dood nog meer voorbij zijn gekomen. Mensen die van astrologie houden zullen meteen roepen: ‘Ah, een Weegschaal, jij bent gewoon superromantisch,’ maar als je een weekendje met me in een blokhut opgesloten zit, is dat echt niet de eerste karaktertrek die je zult benoemen. Toch heb ik me daar altijd wel in herkend. Van kleins af aan had ik al crushes en verliefdheden. Op de middelbare school kwam dat natuurlijk pas echt tot uiting.

Lees ook: Carmen: 'No way dat ik #wanderlust bij een vakantiefoto zet'

Ik weet nog dat ik mezelf echt een laatbloeier vond, omdat ik ‘pas’ op m’n veertiende die eerste echte tongzoen kreeg. Anderhalf jaar later kreeg ik eindelijk m’n eerste echte vriendje. Best believe dat ik de hele buurt bij elkaar heb gejankt op mijn zolderkamer toen hij het opeens uitmaakte na precies (héél verdacht vond ik dat) drie maanden. Ik had dramagevoel voor tien, en liet mezelf op m’n eenpersoonsmatrasje vallen alsof ik een Italiaanse mezzosopraan was die tijdens een opera met een diamanten dolk was gestoken. Vanaf mijn twintigste, na wéér een dolksteek in m’n romantische hartje, besloot ik het anders aan te pakken. Ik bleef effe lekker flink single – grotendeels vooraf met mezelf afgesproken, maar laten we wel wezen: je hebt het nooit helemaal in de hand – in die saillante jaren als twintiger.

En dat was heerlijk. Er werd gehoerd, gesloerd, geflirt en gescharreld. Maar er werden even geen vriendjes voorgesteld. Mijn zus vroeg een keer of ik lesbisch was, mijn ouders hintten soms op die lege stoel met kerst, m’n vrienden zaten af en aan in lange relaties en in m’n geboortestad knutselde iedereen al luiertaarten voor elkaar. Mijn vader was op z’n eigen manier overigens nog verdomd supportive. Als het over serieuze relaties ging, zei hij altijd: ‘Focus eerst maar op die studie en een goeie baan krijgen.’ Nou was ik daar persoonlijk niet heel erg mee bezig, met die studies en ‘goeie banen’. Ik wilde ‘gewoon vrij zijn’, zoals een aanstellerige vrouw met een ganzenveer zou schrijven in haar dagboek. En dat was ik. Heel erg vrij.

Lees ook: Carmen: 'Wat is filmseks toch veel te slick, saai en safe'

En nu wil ik niemand mijn levenswijze opdringen, maar ik kan het iedereen heel erg aanraden om niet in je beste jaren (want dat zijn ze, sorry veertigers) al te settelen en te gaan samenwonen. Ik ben er namelijk van overtuigd dat de moderne mens pas rond z’n dertigste echt klaar is voor de volgende fase met al dat knusse, huiselijke gelul. Begin je daar al op je 22ste mee, dan gaat het jeuken. Echt goed ook. Dan ga je liggen woelen en dromen over vreemde pikken waar je cocaïne van af wilt snuiven, terwijl je danst in een kooi op een illegale rave. Dus waarom niet al die dingen eerst effe doen? Kun je daarna kneuterige dinner parties organiseren voor je stelletjesvrienden zonder dat je verlangt naar anonieme postcodeseks en in bed zit te googelen op echtscheidingsadvocaten. Maar hé, dat zegt de huidige liefdes-Carmen, die senang is in een liefdevolle, monogame relatie. Misschien sta ik op m’n veertigste wel in een parenclub met een autoverkoper te bonken. Is ook liefde.