Malou: 'De bitch doet alsof ze dag in dag uit mishandeld wordt'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
De twee roze streepjes komen toch als een verrassing. Nadat ik de dans ontsprong en mijn geliefde gestrekt ging onder zijn Covid-besmetting, bleven de dubbele roze lijntjes op mijn teintallen obsessieve zelftesten uit. Ook het hersenonderzoek in combinatie met het activeren van mijn kokhalsreflex bij de GGD resulteerden in negatief testresultaat. Ik waande mezelf onaantastbaar aangezien dichter dan naast een besmette man slapen, ik niet bij het virus in de buurt zou komen. Natuurlijk, wetenschap van de koude grond, vrij vertaald: gelul van de bovenste plank. Want zo'n anderhalve week later (de geliefde inmiddels herrezen en in het land der levenden) greep Omikron ook mij in mijn nekvel.
Lees ook: Malou: 'De man legt z'n hand op m'n been: 'blijf zitten' fluistert-ie'
Ik weet niet of er ooit een goed moment is om je een week binnen op te sluiten, maar ik kan je verzekeren dat een huis in de stijgers, bouwvakkers aan je slaapkamerraam en renovatiewerkzaamheden in combinatie met koortsdromen geen lekkere timing is. Gisterochtend werd ik gewekt door 'Peet' die aan ene 'Sjon' vroeg of hij dacht dat 'iets' op mijn balkon asbest was. Daar moest een 'Theo' en daarna nog een 'Willem' bij geroepen worden. Er werd overlegd, het materiaal werd aan alle kanten geïnspecteerd door er met een hamer op te slaan en er iets af te schrapen – om uiteindelijk te concluderen dat er geen kankerverwekkende stof boven mijn slaapkamerraam aanwezig is. Goed nieuws, helemaal voor iemand die is opgegroeid onder de rook van TATA Steel. Een longkankerfabriek én asbest thuis lijkt me een risicovolle combinatie.
Het vervelendste nieuws voor als je opgesloten zit kwam twee dagen geleden, van mijn moeder die nog steeds in het hierboven genoemde risicogebied woont. Does, onze zestienjarige schapendoes is 'op', en moet helaas worden ingeslapen. Does is een hond die, als je in de kleermakerszit op de grond gaat zitten in het gecreëerde plekje tussen je benen, met haar hoofd op je knie komt zitten.
Lees ook: Malou: 'Hij schreeuwt heel hard en ik geneer me omdat iedereen kijkt'
Het is de hond die in een rechte lijn de zee in rent en gaat zwemmen om zich daarna naast je uit te schudden.
Het is de hond die een uur later nat en naar zilt ruikend tegen je aan kruipt.
Het is de teef die weigert een tram in te stappen en wanneer je haar er toe dwingt doet alsof ze dag in dag uit wordt mishandeld, waardoor omstanders je met walging toespreken.
Het is de bitch die doodgaat en waarvan ik niet weet of ik haar een laatste knuffel kan komen geven.
Als ik donderdagochtend klachtenvrij opsta mag ik vrijdag weer naar buiten. Of Does er dan nog is weten we niet. Zolang ze geen pijn heeft proberen mijn ouders het haar zo comfortabel mogelijk te maken, als ze ongemak vertoont wordt de dierenarts gebeld en zal ze in een liefdevolle omgeving worden ingeslapen.
Tot die tijd probeer ik me te focussen op dat wat goed gaat. Want ook als je hond doodgaat en je daar niet bij mag zijn is het fijn om niet in een te duur en kankerverwekkend huis te wonen. Dankzij Peet, Theo, Sjon en Willem ben ik daarvan op de hoogte.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
