Malou: 'Er staan Nederlanders in de rij die het unexeptebol vinden'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Ik sta in een lange rij op een Spaans vliegveld te wachten tot we uitgerust en licht gebruind het vliegtuig in terug naar huis mogen. De liefde-en-tevens-vaste-verkering is er ook en staat naast me. Hij draagt mijn grote leren reistas. Ik wilde geen handbagage-koffertje op wieltjes want die vond ik lelijk. Ik wil wel mijn eigen reistas dragen maar dat vindt hij lelijk.
Voor ons staan andere mensen uit Nederland die ook terug naar huis gaan. Veel van hen zijn oud. Hun huid is doorgebakken en het humeur is ongeduldig.
Lees ook: Malou: 'In de geparkeerde auto ligt een oude man. Hij oogt morsdood'
De vliegtickets voor deze vlucht waren goedkoper dan een treinkaartje Schiphol-Groningen, toch worden de dubbeltjes ingelegd alsof we businessclass vliegen.
Wanneer er een grondstewardess de mensen achter in de rij een label wil geven omdat hun gratis handbagage wellicht in het ruim geplaatst moet worden, wordt het kaf van het koren gescheiden. Het kaf, de niet-Nederlanders, pakken het label keurig aan, luisteren naar de instructies van het grondpersoneel en knikken vriendelijk. Het koren, de wel-Nederlanders, kijken de vrouw niet aan en scheuren het label weer van hun tas waarna ze druk met elkaar in gesprek raken over wat volgens hen niet de bedoeling is: meewerken.
Als een handbagagekoffer in het ruim terechtkomt heb je kans dat je deze op Schiphol op de bagageband moet komen ophalen. Hiervoor betaal je niks extra's. Wel heb je kans dat je gemiddeld vijftien minuutjes op je koffer moet wachten.
Voor wel-Nederlanders is dat een groot probleem. Als de grondstewardess aan het eind van de slurf voor de ingang van het vliegtuig nogmaals de afgescheurde-label-bejaarden vriendelijk verzoekt hun rolkoffertje af te geven omdat er niet genoeg ruimte is, breekt de oer-Hollandse pleuris uit.
'Dis is unexeptebol', schreeuwt er eentje.
De rest volgt: dey oll tink dis is unexeptebol.
Het enige wat unexeptebol is, is de manier waarop de stewardess wordt aangesproken. Ze wordt belaagd alsof ze de passagiers zojuist heeft gevraagd hun linker nier af te staan. Een paar van hen gaan demonstratief met hun handen over elkaar staan om de situatie te staken. In hun beste inteeltdialect roepen ze dat zij niet de personen op deze vlucht zijn die straks een kwartiertje langer moeten wachten om hun koffer van de band te trekken.
'Ai kwik hef to ko home', roept er een.
Lees ook: Malou: 'Opeens vroeg ik me af of ik wel twee tickets had geboekt'
Waar het hart is, gok ik.
Deze situatie duurt een half uur. De vrouw, inmiddels doordrenkt met scheldwoorden en verwensingen waar de honden geen brood van lusten, heeft om versterking gevraagd. De liefde-en-tevens-vaste-verkering probeert het ook een keer: 'Laat die mevrouw haar werk doen', zegt hij tegen een van de demonstranten. Alsof hij tegen een klaagmuur praat.
Wanneer een andere stewardess in het Nederlands vertelt dat het kiezen of delen is, namelijk bek dichthouden en koffer afgeven of oprotten en in Spanje blijven, komt er een einde aan de situatie en wordt de navelstreng van de wel-Nederlander en de rolkoffer doorgeknipt.
Kokend zitten de opgefokte polderpaupers verdeeld in het vliegtuig. Ze zeiken tot op grote hoogte. Door de rolkofferopstand landt het vliegtuig een half uur later dan gepland. Tien minuutjes later trekt de liefde-en-tevens-vaste-verkering zijn koffer en mijn tas van de band.
Malou is even met zomervakantie. Deze column verscheen eerder op 25 december 2019. Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
