Malou: 'Naast COVID-19, zijn er ook veel mensen besmet met hufter'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Het is zaterdagochtend en de zon schijnt. Het is belangrijk in tijden als deze aan te geven wanneer je iets schrijft. Wat gister oké was, kan vandaag ronduit belachelijk zijn.
Naast COVID-19, zijn er ook veel mensen besmet met hufter. De bootcampers in het park en de hamsters in de supermarkt zijn daar een voorbeeld van. Met volgepropte wangzakken staan ze nog steeds, dagelijks en zonder schaamte, hun bij elkaar gesprokkelde droogvoer langs de zelfscankassa te bliepen.
Vanochtend zag ik hoe een oude mevrouw op haar tenen een zak glutenvrije spaghetti van een te hoog schap probeerde te bemachtigen. Toen ik het voor haar wilde pakken, gaf ze zich meteen gewonnen en nam anderhalve meter afstand. Met een bescheiden boogje gooide ik het pak glutenvrije spaghetti op gepaste afstand in haar mandje. Ze keek geschrokken.
Lees ook: Malou: 'Ik tik de mevrouw met drie flessen afwasmiddel op de schouder'
'Ik eet gewoon gluten, deze zijn voor u,' zei ik tegen haar.
'Ik ook, maar dit is het enige wat er nog is en in het weekend eet ik altijd spaghetti,' zei zij.
Thuis is alles goed. Ik geloof zelfs dat ik inmiddels gewend ben aan de muzieksmaak van mijn buurman. De dunne muurtjes in dit pand zeggen eigenlijk allemaal hetzelfde: we zitten samen in de shit, gun ieder zijn of haar kutmuziek.
Mijn liefde en tevens vaste verkering is er ook. We hebben allebei een plekje in huis gevonden waar we kunnen werken. Ik in mijn slaapkamer en hij in mijn werkkamer. Soms ontmoeten we elkaar in de woonkamer en vertellen we hoe het 'op de zaak gaat.'
In de groepsapp waarin we met de familie verslag doen van hoeveel supermarkten mijn oma per dag bezoekt, is te lezen hoe iemand heeft besloten bij mijn opa en oma op bezoek te gaan. Tijdens het lezen van deze mededeling verdwijnt de grond onder mijn voeten en raak ik in paniek.
Ik typ: doe het niet.
Ik citeer de krant: doe het niet.
Ik quote het journaal: doe het niet.
Lees ook: Malou: 'Ik voel me een beetje ongemakkelijk met deze man in huis'
Opeens zijn de muren te dik om doorheen te schreeuwen en is mijn huis een plek van machteloosheid en angst.
Om mijn doorgekookte onbegrip te laten afkoelen, rijden mijn liefde en tevens vaste verkering en ik naar het strand. We zien dat het druk is geweest want er rijden veel auto's op de Zeeweg, terug de bewoonde 'geïsoleerde' wereld in. We nemen een zijpad en een duinpan en komen niemand tegen in een straal van een meter of vijftig. We genieten van de wind in ons gezicht en de schitteringen van de zon in het water.
Als we 's avonds thuis zijn kijken we naar het journaal. Daar zien we dat iedereen die vandaag op het strand was, ook besmet is met hufter. Gestrandshamed zet ik de douche aan en probeer de schaamte en hufter van me af te wassen. Vanaf nu is binnen ook echt binnen en blijf ik huftervrij tussen de vier muren van mijn appartement, naast de 90's pophits van mijn buurman.
