Malou Holshuijsen: 'Oordopjes zijn de grootste haatzaaiers'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Hey december, daar ben je dan weer bijna. Jij koude rukker en tevens satansbroer van november. Welkom terug. De maand van opkrullen in foetushouding, starend naar slechte televisie. De tijd van: het is godverdomme een kinderfeest, er moeten piemels in, want: hoeren, en waarom de fuck staat er niet genoeg rollade in het clubblaadje van de blauwe supermarkt.
It’s the most wonderfull time of the year en dat klopt. Met afschuw verwunder ik me elke dag meer over het neanderthalergedrag van mijn landgenoten. Wat zijn we toch een dom volk.
Ik laat me niet graag kennen. Maar als ik het doe, komt het hard.
Deze week is zo’n week. Creativiteit daalt mee met elke graad Celsius, deadlines vervagen als sneeuw voor de zon en de appjes met de vraag waar mijn werk blijft, vermenigvuldigen zich per dagdeel.
Lees meer: Malou Holshuijsen: 'Ik zie drie naakte mannen en drie naakte vrouwen'
Energiemaatschappijen, zorgverzekeraars én Belastingdienst maken de balans op. Naheffingen en aanslagen liggen onder de brievenbusgleuf van mijn tochtige hal. Al twee dagen stap ik er voor het gemak even overheen. Zuchtend, dat wel, want het is een grote stap.
Op dag drie heeft mijn buurvrouw waar ik de hal mee deel mijn rekeningen opgestapeld en voor mijn voordeur neergelegd. Als ik de keurig geordende enveloppen zie liggen, bekruipt me een beoordeeld gevoel. Waar bemoeit deze georganiseerde trut zich mee? Blijf met je poten uit mijn leven.
Mijn gemoed kent over het algemeen nog maar twee emoties: algehele desinteresse en honderd procent pure woede. De kans dat je me binnen een seconde kwaad krijgt, is groot en mocht dat niet het geval zijn, zal ik doen alsof ik naar je luister, maar gaat alles wat je zegt het ene oor in en het andere oor weer uit. Het is heel simpel: emotie één is inzetbaar uit angst voor emotie twee.
Mijn diepgewortelde afschuw beperkt zich niet alleen tot ei-gooiende randdebielen en mijn buurvrouw. Wat ook enorme dwarsliggers zijn?
Spullen.
Het is me deze week al meerdere malen overkomen dat ik furieus werd op mijn blender, laptop, wasmachine, kledingkast, ladekast, boekenkast, televisiekast, platenkast en keukenla.
Maar de grootste haatzaaiers zijn oordopjes. Die kleine witte iPhone-klootzakjes die met grof geweld abrupt uit je oor worden getrokken omdat ze met het snoertje aan m’n fietsstuur zijn blijven hangen als ik nietsvermoedend afstap.
Het doffe geluid, de overgang van muziek naar straatklanken, gevolgd door een schelle klap van een telefoon op een stoeptegel als deze uit je zak glijdt.
Als dat gebeurt moet ik eigenlijk meteen huilen en wil ik getroost worden door mijn overleden oma of een random kleuterjuf. Oordopjes verpesten het voor de rest van de apparaten. Ik weet dat niet alle spullen kut zijn, maar door de terroristische dreiging van de oordopjes zijn andere objecten niet meer veilig.
Lees meer: Malou Holshuijsen: 'Ik val langs de man op de grond'
Omdat het voor ons mensen geen optie is te verdwijnen in een winterslaap lijkt het me beter mijn spullen en omwonenden te behoeden voor het vernietigende fenomeen Malou – laat-me-met-rust–ik-haat-alles-wat-ik-zie – Holshuijsen. De komende maand zal ik daarom schrijven vanuit een klein dorpje in Andalusië, alwaar ik me nuttig ga maken op een boerderij.
Geen gelul met op zoek naar mezelf, maar gewoon even gaarkoken.
In de troebele Spaanse pruttelende sop.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
