Malou: 'Ik moet je iets vertellen, maar het is nog wel geheim'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar zoals in haar debuutroman Zachtop lachen: met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Mijn boek wordt verfilmd en dat is bizar nieuws. De email van de uitgeverij komt binnen als Gaston Starreveld in een Drentse dorpsstraat. Ik kan het eigenlijk niet geloven. Een dag voordat het persbericht verstuurd wordt bel ik met mijn opa en oma. De twee halve gezichten in het scherm lachen naar me. ‘Wie gaat jou spelen? Katja Schuurman?’ vraagt hij. Ik moet lachen en oma geeft hem een tik op zijn kop. ‘Of misschien, god, hoe heet ze nou, die van je weet wel? Nou, ik kom er zo wel op.’ We fantaseren over de première alsof het leven je de zekerheid geeft zelf te bepalen hoe het loopt. ‘Ik trek iets moois aan’ zegt hij.
Lees ook: Malou: 'Ik hou stiekem van de avondklok'
Daarna belde ik met een vriend in Frankrijk. Een ex om precies te zijn, wat op zich geen snars uitmaakt maar omdat hij met zijn grote liefde in ‘Aix-en-Provence’ woont en wij het steevast uitspreken als ‘Ex-in-Provence’, vind ik het ‘t vermelden waard. Onze telefoongesprekken beginnen altijd hetzelfde. Iemand heeft slechte verbinding waardoor de dialoog voornamelijk bestaat uit zinnen als ‘hoor je me?’ en ‘is jouw internet slecht of is mijn wifi slap?’
Wanneer we allebei op het 4G netwerk zijn aangehaakt starten de volzinnen.
‘Ik moet je iets vertellen, maar het is nog wel geheim’ zeg ik.
‘Oh, god. Ben je zwanger?’ zegt hij.
‘Nee, mijn boek wordt verfilmd’ zeg ik.
‘Wat? Je viel even weg? Ben je zwanger? Echt waar?’
‘Ik ben niet zwanger, mijn boek wordt verfilmd!’
Op de achtergrond hoor ik zijn vriendin. ‘Is she pregnant?’ vraagt ze enthousiast.
‘Malou is zwanger’ zegt hij.
‘Nee, zeg ik. Luister nou even goed. Mijn boek wordt verfilmd. Ik ben níet zwanger!’
‘Niet zwanger?’ vraagt hij.
‘Nee’ antwoord ik.
‘Ooh, oké. Jammer.’
‘Het grote nieuws is dat mijn boek wordt verfilmd!’ zeg ik nog een keer.
‘God, ik dacht echt dat je zwanger was. Maar dit is ook leuk.’
‘Hoe bedoel je, ook leuk? Dit is geweldig nieuws!’
‘Ja, maar niet zulk groot nieuws als babynieuws.’
‘Maar wel goed nieuws.’
‘Gefeliciteerd met je boekenbaby.’
Lees ook: Malou: 'Soms mis ik vreemde mensen die ongegeneerd te dichtbij komen'
Het afsluiten van het telefoongesprek gaat ook altijd hetzelfde. Ik beloof deze zomer naar Frankrijk te reizen en hij doet alsof het deze keer echt gaat gebeuren.
Een paar dagen later post ik een foto op mijn instagram. Het is een plaatje van mijn boekpresentatie waarop ik - en terecht - niet mijn best deed mijn buik in te houden. ‘Gefeliciteerd’ verschijnt er in mijn DM. Meerdere malen.
Ik word gefeliciteerd, alsof social media de zekerheid geeft van het goede nieuws wat je bij een ander denkt te zien. Een baby, een driegangendiner, potato/potato. Is iedereen er nog als de film in première gaat? Ga ik ooit naar Ex-in-Provence? Niemand heeft het voor het zeggen en niks is absoluut zeker. Goed, bijna niks dan. Wat ik wél zeker weet is dat de foetus op de foto bestaat uit een bord nasi goreng met een gebakken ei.
Ik ben niet zwanger en erg gelukkig.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
