Malou: 'Hij schreeuwt heel hard en ik geneer me omdat iedereen kijkt'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Met een volle zak boodschappen loop ik de supermarkt uit. Na het volledig leegvreten van ijskast, keukenkast plus de voorraadkast én een negatieve PCR-test zit mijn quarantainetijd erop. Omdat ik in contact ben geweest met een besmette geliefde sloten we onszelf los van elkaar op. Vaste verkering in latrelatievorm kent enkel voordelen; voor de een iets 'positiever' dan de ander. Allebei zijn we gevaccineerd en voorzien van een Duitse boosterprik, toch raakte hij besmet en ontsprong ik de pandemische volksdans.
Lees ook: Malou: 'Ik wil me nergens mee bemoeien hoor, maar...'
'Zou jij je fiets daar even weg kunnen zetten, mijn hond pist altijd tegen deze muur.' Een man staat met zijn handen in zijn zij, hij schudt afkeurend nee. Ik kijk naar de aangelijnde viervoeter. Een vechthond met een vriendelijke uitstraling, alsof het dier glimlacht. 'Wat een mooi beest' zeg ik vanachter mijn mondmasker en hang mijn boodschappentas aan het fietsstuur.
'Nou, schiet op wil je' zegt de man.
Even weet ik niet wat ik moet zeggen, tot 'je wacht maar even' eruit floept, als een kurk van een geschudde champagnefles.
Het volgende moment gaat snel. Hij schreeuwt heel hard en ik geneer me omdat iedereen kijkt. Het duurt even voordat mijn brein zijn geschreeuw kan omzetten in de woorden die hij brult. Gek genoeg heeft wat hij roept niks te maken met de fiets op de plek van het schijnbare hondentoilet. Het is mijn mondkapje waar hij op aanslaat. Tussen de speekselspetters van zijn tirade weet ik mijn sleutels te vinden en mijn fiets van het slot te halen. Wanneer ik op wil stappen en weg wil fietsen blokkeert hij de stoep, gevolgd door een ruk aan de hondenriem.
De vechthond trekt de man een andere richting op, naar de prullenbak een paar meter verderop waar hij zijn poot optilt en zelfgenoegzaam een ferme gele straal uit zijn hondenlijf laat ontsnappen.
Soms zit de verdeeldheid 'm in de vragende zin: 'Waarom zou ik me iedere keer laten boosteren? Wat heeft dat voor een zin?', sprak een Rotterdamse cabaretier op NPO Radio 1. Een vreemde vraag voor iemand die zijn werk niet kan uitoefenen omdat de theaters zijn gesloten. Alsof een slager vraagt waarom je in vredesnaam nog geen vegetariër bent geworden. Het fijne van deze vorm van het niet met elkaar eens zijn is dat je er antwoord op kunt geven.
Lees ook: Malou: 'Ik kan mezelf later niet eens betalen, laat staan een kind'
Iets als: 'Door gebruik te maken van de welvaart die in onze schoot wordt geworpen zorgen we er samen voor dat het virus zich minder snel zal verspreiden, dat mensen minder ziek worden en we eerder van deze shitshow verlost zijn. En ja, als we dat om het half jaar moeten doen, prijs jezelf gelukkig dat je in een land woont waar dat kan', bijvoorbeeld.
Ik kon me niet verdedigen tegen de woede van de man. Misschien naïef te hopen dat de Hollandse tweestrijd nog viel te lijmen. Toch is het eerste wat ik denk 'leuk verhaal voor de geliefde, want die verveelt zich zo ontzettend erg'.
De man schreeuwde de longen uit zijn lijf, enkel omdat ik mijn lijf probeer te beschermen. Maar ik werd gered door een hond, en dat is ook iets waard.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
