Malou: 'Wij moeten nablijven, maar Schiphol mag buiten spelen'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Waar tot vorige week de lockdown voelde als een beetje spijbelen, voelt het sinds vandaag als nablijven. Zoals die keer op de middelbare school toen een docent z'n collega aansprak met zijn voornaam Douwe en ik er bijdehand 'Egberts' achteraan had geschreeuwd. Een schande, volgens Douwe Egberts, die eigenlijk meneer de Jong heette. Schandalig genoeg om mij een blokuur kapotgetrapte sigarettenpeuken van de grond te laten pulken. Eenmaal thuis vroeg mijn moeder of ik rookte. Toen ik nee schudde en zij aan mijn vingers rook kreeg ik nog een keer straf. Het was oneerlijk.
Lees ook: Malou: 'Alleen met vaccineren krijg je je vrijheid terug'
Ik waste mijn handen in onschuld. Ik had voor zeep moeten kiezen.
Hoewel ik die middag geen sigaret had opgestoken, had mijn moeder ergens ook gelijk. Natuurlijk rookte ik zo nu en dan stiekem een sigaretje. De rest van de klas deed het ook en ik durfde geen nee te zeggen.
Ook nu was ik mijn handen niet in onschuld maar met desinfecterende gel. Soms zie ik vrienden, en soms kom ik te dichtbij. Soms ben ik ergens waar het achteraf gezien te druk was. Het park, of de krappe AH op de hoek: De krappie.
Lees ook: Malou: 'Rond kwart over 12 lag ik laveloos in bed'
Gister keek ik naar de persconferentie. Ook dat voelde oneerlijk. Om de persco in te leiden en na te bespreken werden we gewaarschuwd en herhaaldelijk geconfronteerd met beelden uit Londen. De gemuteerde Britse corrie slaat om zich heen als Badr Hari in een nachtclub. (Een nachtclub is een plek waar we vroeger na de avondklok wel eens samenkwamen om biertjes te drinken en klam tegen elkaar aan dansten.) De berichten uit Londen zijn angstig en alarmerend. Toch landen er gemiddeld twaalf vluchten per dag uit op Schiphol. Dit voelt alsof ik sigaretten aan het oprapen ben terwijl Douwe Egberts stevig door blijft paffen en de peuken voor mijn neus uittrapt.
Op vakantie gaan wordt sterk afgeraden en tegelijkertijd schieten de advertenties met schreeuwletters 'spotgoedkoop naar de zon' als paddenstelen uit de grond. Soms bekijk ik de aanbiedingen en betrap ik mezelf op de gedachte 'zal ik gaan?' We moeten samen nog minstens drie weken nablijven, of je nou het braafste meisje uit de klas bent, of de vervelende puber die met een passer fuck you Douwe Egbers in het tafelblad krast. Dat laatste voelt erg verleidelijk maar loopt uiteindelijk slecht af. Meneer de Jong liet iedereen nablijven, omdat ik niet durfde te zeggen dat ik de krasser in crime was. Daar heb ik me lang rot over gevoeld. Niet omdat ik het vervelend vond voor Douwe Egberts maar omdat de hele klas door mijn lak aan de schoolregels, een uur langer binnen moest blijven.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.