Malou: 'Lida, als je dit leest: door jou heb ik een schuld van 40K!'
Malou schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram-account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Je weet dat als je moeder de woorden ‘stuur even een Tikkie’ uitspreekt, het fenomeen Tikkie vanaf dat specifieke moment niet meer uit je leven weg te denken is. Het appje dat je daarna krijgt: ‘Ik heb je net een Tikkie gestuurd’, zal naarmate de tijd vordert, de gewenning en het gebruik toeneemt, afnemen en uiteindelijk helemaal verdwijnen.
Lees ook: Malou: 'Ik zei 'ja, is goed' terwijl ik 'nee, rot op' wilde zeggen'
Mijn moeder liet mij vroeger ook altijd even weten wanneer ze een reactie had geplaatst onder een foto op mijn Facebook-pagina. Dan belde ze me gewoon:
‘Leuke foto op Facebook, schat!’
‘Ja, ik zag dat je het leuk vond, want je hebt op de knop ‘vind ik leuk’ gedrukt.’
‘Ja, ik vind het écht een heel leuke foto!’
Dit is sinds een paar weken écht verleden tijd.
Tikkie dus, hét betaalmiddel dat het voor de horeca in steden weer dragelijk maakt groepen kortpittige prebejaarden te laten afrekenen. In het begin van mijn studententijd werkte ik op zondag, dat is de dag na comazuipzaterdag, in een horecazaak in Haarlem. Daar kwam bijna elke week een groep van tweeëndertig vrouwen één voor één aan de bar vertellen wat ze hadden gegeten en gedronken. Om dit vervolgens apart af te rekenen. Soms met pin, soms met contant geld, soms met muntjes die je kleuter van vier nog zou weigeren voor de gleuf van zijn of haar spaarpot.
Nadat iedereen had afgerekend, kon ik steevast beginnen met het terugroepen van het instapschoen-witte-legging-vee, omdat er ergens één schaap rondliep dat nog een sinas moest afrekenen.
‘Lida, jij had toch sinas?’
‘Ja, maar die heb ik zeker weten afgerekend.’
‘Maar Lida, jij was de enige met een sinas, hoe kan dat dan?’
‘Dat weet ik niet, maar ik weet zeker dat ik mijn sinas heb afgerekend.’
Door vrouwen als Lida raakte ik mijn tolerantie voor de mensheid kwijt. En zoals het gaat met mensenhaat, wist ik ergens heus wel dat niet alle mensen waren zoals Lida, maar Lida verpestte het voor de rest. In feite is het dan ook haar schuld dat mijn relatie strandde, ik niet meer naar college ging, omdat ik de docenten niet meer trok en mijn comazuipzaterdag begon op woensdagmiddag. Ik moest studiefinanciering tot het maximale bijlenen om het leven een beetje dragelijk te maken.
Lida als je dit leest: door jou heb ik een studieschuld van veertig K.
K, Lida, dat betekent duizend. Veertigduizend euro.
Weet je hoeveel sinas je daarvan kan kopen?
Vijfentwintigduizendzeshonderdeenenveertig anderhalve-literflessen sinas, Lida. Daar zit dus nog statiegeld op, zoveel dat – als je de flessen netjes terugbrengt – je er een paar nieuwe instapschoenen van kan kopen. Instapschoenen Lida, met een rits aan de zijkant én veters die je dus nooit hoeft te strikken OMDAT ER RITSEN IN ZITTEN.
Lees ook: Malou: 'Wat een week! Mijn eerste balletles én mijn eerste dickpic'
Je zou al je eenendertig vriendinnen zelfs een paar schoenen cadeau kunnen doen. Tenzij je liever wilt dat ze die zelf apart afrekenen. Je kan het geld natuurlijk ook bewaren voor als het uitverkoop is, zodat je met tassenvol afgeprijsde, in Bangladesh genaaide, witte leggings bij mij op het terras kan neerploffen en een fucking sinas kan bestellen.
Tikkie is dus cool, zelfs als het wordt gebruikt door je moeder en tweeëndertig vrouwen die gepast betalen ervaren als een mini-orgasme. Iedereen wordt beter van Tikkie, een geschenk uit de hemel waarvoor ik de bedenker op mijn blote knieën wil bedanken.
Ook namens Lida, al zal zij haar blote knieën beschermen met een witte legging.
Malou is op dit moment op zomervakantie. Je leest hier haar leukste eerder verschenen columns.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
