Malou: ‘Zo werd Daan mijn beste vriend’
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Daan, mijn beste vriend is veertig geworden. Soms vraag ik me af of hij voor het slapengaan stiekem een bloedtransfusie in combinatie met een verjongingsinfuus inprikt. 'The curious case of Benjamin Button' is real of zoals hij zelf altijd zegt: ‘Mijn beste pasfoto moet nog komen.’
We leerden elkaar kennen in Indonesië. Hij stal mijn hart door dronken het zwembad in te springen om aan zijn man te bewijzen dat er geen giftige chemicaliën werden gebruikt om het zwembadwater te reinigen.
Lees meer: Malou: 'Ik kom voor de eerste controle na mijn laatste behandeling'
Zijn man had ik een paar dagen eerder al leren kennen. Een ontmoeting die het nog altijd goed doet op verjaardagen. Ik dronk een pina colada aan de bar van het hotel. ‘Hoort hier prik in te zitten?’ vroeg ik te laat aan mijn toenmalige liefde. Ik had de cocktail al bijna op toen hij het laatste slokje nam en zei dat mijn drankje meer weg had van een champignonkwekerij dan van een verfrissende alcoholische versnapering. Niet heel veel later sloot mijn maag zich aan bij die constatering.
Ik had twee opties. Rennen naar mijn hotelkamer aan de andere kant van het resort of via het smalle paadje door de hoteltuin naar de publieke toiletten. De pina colada moest eruit, en snel ook. Ik koos voor de dichtstbijzijnde optie twee. Ik begon te lopen.
Lopen werd snelwandelen. Snelwandelen werd rennen en rennen werd RUN FOREST, RUN! Ik rende voor mijn leven. Voor het toilethok stond een obstakel. Het was een meter tachtig, een beetje verbrand op zijn kuiten en droeg een wit T-shirt. Ik passeerde hem als een rugbyspeler, beukte hem aan de kant, drong voor en schoot het toilethokje in. De deurtjes waren van bamboe en sloten net niet. Daar had pina colada maling aan. Ik bad tot alle Balinese goden – letterlijk op mijn blote knieën – dat ik het vrouwentoilet was ingestormd en dat deze sanitaire vernedering zich zou beperken tot mezelf.
Natuurlijk was ik het herentoilet binnen gerend. Natuurlijk had de man die ik de bosjes had ingeduwd mijn mensonterende cocktailuitdrijving van dichtbij mogen aanschouwen. Natuurlijk was het een Nederlander en natúúrlijk kwam ik hem vanaf dat moment op elk moment van de dag tegen. Bij het ontbijt, op het strand, in de supermarkt en ’s avonds aan de bar. Ik met schaamrood op mijn wangen, hij met een smerige grijns op zijn gezicht.
Een paar dagen later stond hij schreeuwend aan de rand van het zwembad.
‘Kom d’r uit. Het zwembad zit vol met chemicaliën,’ schalde hij vanaf de kant.
Daan, mijn beste vriend kwam er niet uit. ‘Hey! Jij bent het Exorcist-meisje uit het toilet’ riep hij vanuit het water.
Lees meer: Malou: 'Amper 10 dagen geleden zwoer ik dat 't een topjaar zou worden'
Een pijnlijke stilte aan de rand van het zwembad.
‘Sorry nog daarvoor,’ zei ik blozend tegen de man die meer binnenkant van me had gezien dan mijn toenmalige liefde.
‘Geeft niet joh,’ antwoordde hij.
‘Hoi, ik ben Daan,’ zei hij toen we hem een moment later uit het zwembad op de kant trokken. ‘Mijn man is bang dat ik wegsmelt door vreemde stoffen in het zwembadwater. Zullen we wat gaan drinken aan de bar?’
Aldus werd besloten, we dronken het eiland leeg en proosten op vriendschap.
Het is maar goed dat we niet wisten dat er nog tientallen gênante verhalen als deze de revue zouden gaan passeren.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
