Malou: 'Opeens vroeg ik me af of ik wel twee tickets had geboekt'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Op vakantie met de liefde-en-tevens-vaste-verkering, de eerste échte want we gaan met het vliegtuig. Dat laatste is een paar uur voor vertrek nog onzeker omdat ik me middenin de nacht opeens afvraag of ik wel twee vliegtickets voor de volgende morgen heb geboekt. 'Natuurlijk heb je twee tickets geboekt, je bent toch niet gek', zeg ik tegen mezelf en probeer weer in slaap te komen. Een minuut later schud ik hem wakker.
'Heb jij een bevestiging gekregen van je vliegticket?'
Heeft hij niet zegt hij slaperig.
'Je hebt toch wel twee tickets geboekt hè?', vraagt hij met een semi grappig ondertoontje. Het is een ondertoontje dat je gebruikt als je hoopt dat je een grapje maakt maar het niet helemaal zeker weet.
'Ja, dat zal toch wel?', zeg ik terwijl ik – de volledige stress nabij – naar mijn telefoon grijp. 'Ja, dat zal toch wel' is blijkbaar niet het meest fijne antwoord op die vraag.
Lees ook: Malou: 'Het is de mooiste foetus die ik ooit op een echo heb gezien'
Opeens zitten we allebei rechtop in bed. 'Lief?', vraagt hij.
'Uhm', antwoord ik. Ik controleer mijn bankafschriften en boekingsbevestiging, iets wat niet zo snel gaat met de hartslag van een speedjunk.
Natuurlijk heb ik gewoon twee tickets geboekt en is dit niks meer dan een storm in een glas water wat zich resulteert in een adrenalineshot van hier tot Zuid-Spanje met nog drie uur slaap op de klok.
De volgende dag lopen we ietwat vermoeid door de zonnige straten van Malaga. We gaan een auto huren. Gezien de voorafgaande omstandigheden en het feit dat ik geen auto mag besturen omdat ik daar geen enkele kwalificatie voor heb: een bezigheid waar ik me precies nul procent mee ga bezighouden. Mij loslaten in een autoshowroom kun je vergelijken met een non in een seksshop.
Ik weet niet waar ik naar kijk, hoe hard-ie kan en vind vooral de kleur wel leuk.
Lees ook: Malou: 'Ik zei dat ik hem voor nog geen miljoen zou pijpen'
We wandelen het centrum uit en een paar autoverhuurbedrijven voorbij. Wij moeten bij een andere zijn. 'Een betere?', vraag ik wat onwetend.
Hij knikt.
'Het is iets verder lopen maar we kunnen daar een veel betere auto huren.'
Ik geloof hem meteen.
Een halfuur later staan we voor een glimmende balie tegenover een nee schuddend mannetje met een stropdas. De auto die de liefde graag had willen huren is niet beschikbaar.
'Deze is ook heel goed. Denk ik', zegt hij. Ik zie aan zijn gezicht dat de we de auto die we meekrijgen ook gewoon bij de eerste de beste toko naast ons appartement hadden kunnen huren. We krijgen de sleutel van de auto en een code om de garagedeur – een paar straten verderop – te openen. Die code doet het niet. Het apparaat geeft een godsamme-wat-ben-jij-dom-toon, ook vaak te horen bij pinnende bejaarden in de supermarkt.
De liefde-en-tevens-vaste-verkering vloekt geen woord Spaans. Wanneer hij voor de zoveelste keer 'die klotecode' indrukt gaat er een klein eindje verderop een grote zware deur open. Hij zucht opgelucht en leidt me door de deur naar beneden waar het ontzettend donker is. Hij zegt dat we naar verdieping min twee moeten. Op het moment de we de deur achter ons in het slot horen vallen zien we dat er in deze garage geen verdieping min twee is.
Ik ben voor het eerst op vakantie met mijn liefde-en-tevens-vaste-verkering, die ons zojuist heeft opgesloten in een donkere Spaanse ondergrondse parkeergarage.
'Lief?', vraag ik.
'Uhm...', antwoordt hij.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen
