Als zeventienjarige lijkt elke keuze van levensbelang. De weken voor vertrek naar Salou zijn vriendin M. en ik dan ook elke koopavond in het centrum te vinden. We scoren vijftien outfits, drie tinten foundation (omdat ik van plan ben echt heel bruin te worden) en een nieuwe douchegel, want een restje meenemen is not done. Ik ga voor een paarse fles met de opdruk 'Relax'.

Lees ook: Lisette Wellens: 'Ik ben veranderd in een wandelende checklist'

Dat we naar Salou zouden gaan, hadden M. en ik twee jaar eerder bedacht, na het zien van de film Costa! Tijdens schuimparty's dansen met lookalikes van Daan Schuurmans, eten wat we zelf willen en er alleen heen met de bus, geweldig! Na meer dan twintig uur op een krap bankje en nul minuten slaap denk ik daar toch iets anders over. Maar we zijn er, precies op tijd voor het diner in ons hotel. De eerste keer weet ik niet waar ik moet kijken. Bakken met kunstig opgestapelde salades, grote stukken vlees en felgekleurde taartjes. Ik schep mijn bord drie keer vol, bang om ook maar iets te missen. Na het eten is het tijd voor kleding, haar en make-up. Maar eerst een lange douche met mijn nieuwe douchegel. De zware bloemengeur blijft hangen op mijn huid en domineert meteen onze hotelkamer.

's Avonds is het op de boulevard nog zo heet dat het zweet de make-up direct weer van ons gezicht spoelt. Overal jongens in strakke zwarte shirts om ons clubs in te praten. 'Net als in de film,' juichen we, en we gaan enthousiast met ze op de foto. En nee, dat was niet hun idee. Eenmaal binnen blijkt de Flash Back alleen niet veel spannender dan discotheek Eindelijk in Almere. Sterker: we menen zelfs jongens uit onze woonplaats te herkennen. Overdag liggen we uren aan het zwembad. Eigenlijk is elke dag hetzelfde, ook de maaltijden. Waar ik op dag één nog euforisch langs het buffet rende, heb ik op dag twaalf alleen nog zin in brood en wat sla. Als we uiteindelijk onze spullen weer pakken, ben ik dan ook stiekem best opgelucht. De helft van mijn nieuw aangeschafte jurkjes is mijn koffer niet uit geweest. En de donkerste tint foundation is helaas nog dicht. We gaan weer terug naar de kou. Een mooie herinnering rijker, en een illusie armer.

Zeventien jaar later zie ik in de supermarkt een bekende fles. 'Relax', schreeuwt het etiket. Ik werk inmiddels als presentator, woon samen en ben hoogzwanger: die eerste reis zonder ouders lijkt iets uit een ander leven. Maar als ik de paarse dop openmaak, mijn mondkapje snel laat zakken en mijn ogen sluit, ben ik terug aan de Spaanse kust. De hitte, de proppers, het buffet. Salou in de supermarkt. Dichter bij vakantie kun je in deze gekke tijd eigenlijk niet komen.

Deze column staat in &C's Zon, zee, zomerboek die nu in de winkels ligt. Je kunt 'm ook bestellen in &C Webshop.