Ze schijnen te bestaan. Vrouwen die vanaf dag één van hun zwangerschap euforisch naar zichzelf staren in elke winkelruit. Die zich constant in loeistrakke jurkjes wurmen, zodat niemand meer om hun groeiende buik heen kan. En die staan te juichen bij elke extra kilo. Ik ben niet zo'n vrouw. De fase 'is ze zwanger of gewoon wat dikker?' duurde bij mij tot ver over de helft van mijn zwangerschap. Ik ben niet dun, nooit geweest ook. En daar heb ik normaal gesproken geen problemen mee. Maar dat ik niet vooruit groeide, maar in de breedte, was toch wel wennen.

Lees ook: Lisette Wellens: 'Ik zag enorm op tegen dit lastige goednieuwsgesprek'

Mijn vrij steady figuur zakte als een plumpudding in elkaar. En het vervelendste: ik had er nul controle over. Want de cravings die ik vroeger altijd afdeed als onzin bleken echt te bestaan. Nog voordat ik me realiseerde dat ik de afslag naar het tankstation had genomen, stond ik alweer voor de balie om het zoveelste saucijzenbroodje te bestellen. En vervolgens baalde ik op de weegschaal.

En van mijzelf. Want het is een enorm first world problem natuurlijk. Er groeide een gezond kind in mij en van zwangerschapskwaaltjes had ik amper last. Dus dankbaar was ik absoluut. Maar of ik me mooi voelde? Nou nee. Het liefst droeg ik een veel te ruime winterjas. In de studio was ik gefocust op elk 'vetje' dat zichtbaar zou kunnen zijn op tv en bij een fotoshoot schoten de tranen in mijn ogen, omdat ik helemaal niets op het rek paste. Dat lag aan een onhandige stylist die was uitgegaan van mijn oude maat. Maar toch. Het maakte me ontzettend onzeker.

Of ik dat aan anderen vertelde? Dat dan weer niet. Zeggen dat je baalt van je veranderende lijf is een van de grootste no-go's van een zwangerschap. Je moet stralen, gelukzalig glimlachen en vooral heel trots zijn. Veel zwangere vrouwen beheersen die rol tot in de puntjes. Toch levert iets langer doorvragen bij wat vriendinnen het volgende lijstje op: 'Ik verstop mijn buik.' Of: 'Wanneer houdt dat aankomen nou op?' En: 'Ik voelde me vanaf het begin lelijk, dik en ontploft.' Bijna iedereen die ik sprak, heeft tijdens haar zwangerschap weleens moeite gehad met haar figuur.

Lees ook: Lisette Wellens: 'We scoren 15 outfits en 3 tinten foundation'

En de meest gehoorde opmerking blijkt: 'Als mensen wat over mijn buik zeggen, word ik het liefst onzichtbaar.' Van het uiterlijk van een zwangere vrouw mag blijkbaar iedereen wat vinden en dat doet nogal wat in een soms onstabiel zwanger hoofd. Als je buik veel groter is dan je denkt dat zou moeten, maak je je zorgen, maar als-ie kleiner is ook.

Wat is nou normaal? Dat is dus niet te zeggen omdat elke zwangerschap anders verloopt. Als er één ding is dat ik tijdens mijn zwangerschap heb geleerd, dan is het wel dat het een proces is van accepteren en vooral loslaten. Dat lukte mij toen na een week of 26 eindelijk echt te zien was dat ik zwanger was. Ik deed mijn grote winterjas uit en 'wow, je hebt echt al een buik' kon ik ineens opvatten als compliment. Alsof ik me eindelijk realiseerde dat het om tijdelijke extra centimeters ging. En ook nog eens voor het best mogelijke doel. Wat een opluchting. Maar wat had ik het mezelf en al die anderen gegund dat het al vanaf het begin zo was geweest.

Deze column vind je in &C's septembernummer 'Nu of nooit' dat nu in de winkels ligt. Of bestel 'm in &C Webshop.