Vanbuiten ziet het er gezellig uit. Rode, gele en groene kindertekeningen op de ramen en de vrouw die ons opwacht straalt. 'Ik ben Sarah,' zegt ze. 'En ik ga jullie rondleiden.' In de tuin zitten drie andere leidsters te kletsen rond een zandbak. Allemaal met een baby op schoot. De oudere kinderen doen een zelfbedacht spel waar hard bij gegild moet worden. Sarah gebaart trots naar het fietsenhok. 'We hebben een bolderkar, drie bakfietsen en een zwembadje.' In de hoek van het hok staat een blond meisje. Ze is een jaar of drie en ze huilt. Onophoudelijk. Heeft ze straf? Ik richt me tot Sarah, maar die is al doorgelopen. Ze wil mij de bedjes laten zien. Vertwijfeld loop ik mee. Het huilende meisje blijft achter. Ik kijk nog een paar keer om en zet een denkbeeldig kruis door de krulletters boven de deur. Hier gaan we onze dochter niet naartoe brengen.

Lees ook: Lisette Wellens: 'Ik spurtte met klotsende borsten richting kolfhok'

Het is het derde kinderdagverblijf dat Alwin en ik bezoeken. De wachtlijsten zijn overal enorm. Om onze kansen te vergroten schrijven we Yael nog voor de eerste bezichtiging op meerdere plekken in. Voor alle mogelijke dagen. 'Kun je nog afzeggen en aanpassen,' zeggen onze goede vrienden E. en JK., die een paar jaar op ons voorlopen. 'Maar dan ben je in elk geval binnen.' Klinkt misschien alsof we te laat zijn. Maar Yael stond al bij zes kinderdagverblijven op de wachtlijst toen ze zo groot was als een appel.

De volgende dag mail ik Sarah dat we toch nog even verder kijken. Laf. Maar het fietsenhokincident was zo surrealistisch dat ik eigenlijk niet weet waar te beginnen. Op naar kinderdagverblijf nummer vier. Na sluitingstijd, dus geen kind te bekennen, maar de leidster bruist van energie. We vallen voor het prikbord met namen en familiefoto's. Niet alleen Daans en Charlottes, maar ook Regilio's en Zeyneps. Precies wat we zoeken. En we krijgen schoenhoesjes aan bij de ingang. Niemand loopt hier dus tussen de kruipende baby's door op zijn straatschoenen. Waar kunnen we tekenen?

Lees ook: Lisette Wellens: 'Kijk je wel uit op die hakken, je bent net bevallen'

Nou, we moeten eerst wachten op Het Aanbod. Dat betekent dat je gemaild wordt wanneer er überhaupt een plek is. Niet per se op de dagen van je keuze dus. We krijgen een voorstel voor de maandag en dinsdag. Niet onze gewenste dagen, dus we weigeren. E. en JK. moeten gniffelen. Ook hier blijkt het motto 'dan ben je in elk geval binnen', want door deze ondoordachte beslissing zijn we meteen gezakt op de wachtlijst.

In een poging mijn beginnersfout recht te zetten maak ik kennis met het schimmige Bureau Planning en Plaatsing. Telefonisch nooit bereikbaar en terugmailen doen ze niet, totdat je zo wanhopig bent dat je bijna gaat smeken om een plaats in de kaboutergroep. Op welke dagen dan ook. Vlak voor ik weer ga werken, ben ik inderdaad op dat punt beland. De maandag en dinsdag zijn nog steeds beschikbaar. We besluiten het maar te doen. 1-0 voor het kinderdagverblijf. De komende jaren zijn we onder de pannen en die tijd gaan we gebruiken om onze strategie te verbeteren. Want in vergelijking tot het kiezen van een basisschool was dit volgens E. en JK. nog maar kinderspel.

Lisette Wellens (34) zette vroeger in elke sollicitatiebrief dat ze fan is van Pippi Langkous. Inmiddels werkt ze als presentator bij Goedemorgen Nederland. In juni kreeg ze samen met haar vriend Alwin een dochter: Yael. Elke maand schrijft ze een column voor &C Magazine. Je koopt de laatste editie hier.