Vanaf dag één was Yael een wakkere baby. Ze keek ons recht aan en hield haar nekje al snel zelf omhoog, bang om iets te missen. Bij ons dus geen geklungel met het ondersteunen van zo’n zwaar babyhoofdje dat amper vast lijkt te zitten. Relaxed, vond ik. Bijzonder, vonden veel mensen met kinderen die op kraambezoek kwamen. ‘O wauw, kan ze dat al? Wat is ze sterk, dan gaat ze vast ook snel kruipen,’ hoorde ik regelmatig in die eerste maanden. Kruipen, dacht ik dan. Ze is pas net uit mijn buik. Maar ik betrapte mijzelf ook op een vreemd gevoel van trots. Onze baby loopt voor op schema. Well done Yael.

Lees ook: Hij vond het heel erg knap dat ik het volkslied uit mijn hoofd ken

Inmiddels zijn we bijna tien maanden verder en heeft ze nog geen centimeter geschoven, getijgerd, laat staan gekropen. Ook zitten doet onze dochter nog niet. Voor moeders in mijn omgeving blijkt ook dit weer een dankbaar onderwerp. Hun vergelijkingsgen draait op volle toeren als ze Yael in hoog tempo de kamer door zien rollen. ‘Kan ze nog niet zitten?’ of ‘kruipt ze nog niet?’ zijn de meest gestelde vragen, soms gevolgd door een vergoelijkend ‘Niet erg hoor, komt vast binnenkort.’ Ook hoor ik regelmatig: ‘O, op die leeftijd moest ik al achter die van mij aanrennen, geniet nog maar even van de rust’.

Klinkt aardig. Maar eigenlijk is het stiekem een klopje op de schouders van hun eigen kind. Normaal gesproken ben ik er niet vatbaar voor. Maar heel soms, op dagen dat ik door te weinig slaap een tikkie labiel ben, krijg ik visioenen van mijn gymlessen op de basisschool. De keren dat ik bij honkbal een bal raakte zijn op één linkerhand te tellen. Met touwklimmen ben ik nooit verder gekomen dan staan op de knoop onderaan. En als we gingen voetballen, kwam ik als doelpaal het best tot mijn recht. Met Alwin ging het vroeger niet veel beter: die leerde fietsen op de leeftijd waarop ik zo ongeveer mijn rijbewijs haalde. 

Lees ook: Strategisch op zoek naar een kinderdagverblijf

Maar dat hoeft natuurlijk allemaal niks te zeggen over Yael. Toch? In een opwelling bouwde ik onze kinderstoel om zodat ze er wel rechtop in zou moéten zitten. Een kennismaking met het concept zou haar misschien doen besluiten het ook spontaan te gaan proberen. Met een kussen in haar rug ter ondersteuning zat ze die avond te stralen aan onze eettafel. Als een nieuwe directeur aan zijn bureau. Dolgelukkig. Waarom had ik dit niet eerder gedaan? Nou, vertelde Google me even later, omdat haar botten nog vervormbaar zijn en haar rug door geforceerd rechtop zitten kan inzakken of kromgroeien. Au. Einde project zitten op stoel. 

Het komt dus neer op afwachten. Zeker niet mijn sterkste eigenschap maar iedere baby ontwikkelt zich op zijn eigen manier. Yael dus ook. Ze maakt zich nergens druk om en rolt vrolijk verder. Als ze weer eens als een zak aardappelen omdondert, volgt er bijna altijd een harde schaterlach. Zelfspot heet dat. En die eigenschap ontwikkelen is voor de meeste mensen veel lastiger dan leren kruipen. Well done Yael. Well done.

Deze column lees je ook in &C's juninummer, je koopt het nummer hier.