Malou: 'We beantwoorden een vragenlijst over kuchjes en snotneuzen'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Het is een zonnige dag wanneer mijn liefde-en-tevens-vaste-verkering en ik op de fiets stappen op weg naar onze vakantiebestemming. Een lieve vriend, in vertrouwde kring ook wel De Gifmenger genoemd, heeft ons een mini-vakantie cadeau gedaan. Toen hij hoorde dat we op zoek waren naar een leuke plek om het weekend door te brengen en Deventer overwogen, trok hij wit weg. Toevallig zou hij daar dat weekend ook naartoe gaan. Hij vroeg wat ik ervan zou vinden om een nachtje duizend sterren te overnachten in mijn lievelingshotel, en dus niet in Deventer, waar dat weekend een meet-the-schoonmoeder situatie zou gaan plaatsvinden en waar ik alles behalve welkom was. Ik reageerde enthousiast.
Of het aanbod uit liefde of uit angst is ontstaan weet ik niet: dankzij hem logeren we vanavond op vijf minuten fietsen van mijn huis. Het Ink Hotel in Amsterdam bevindt zich op een van de drukste plekken van de stad, tussen het Centraal Station en de Dam. Voorheen enkel te bereiken met gevaar voor eigen leven én dat van een stuk of miljoen toeristen. Ik heb er een keer eentje uit mijn spaken moeten peuteren na een botsing. De vrouw was zo lam als een worm onderin een fles goedkope tequila. Ze vroeg naar Unter den Linden en of dat op loopafstand was van waar ik haar zojuist had aangereden. 'Immer gerade aus' had ik geantwoord en haar richting Dam gestuurd. Het schaap viel na tien meter een bosje in.
Lees ook: Malou: 'Ik werd gestoken, precies op het randje van mijn tatoeage'
Het is een oud historisch gebouw waar zich vroeger het hoofdkantoor van een krant bevond. Bij binnenkomst staat het personeel klaar in de lobby, alleen om ons te ontvangen. Bijna drie maanden bleven ze dicht. De vrouw achter de receptie doet me denken aan iemand die moet afzwemmen. Met kleren aan is ze zojuist het startblok op geklommen om in het diepe te springen. Ze weet dat ze het kan, maar met kleren aan deed ze nooit eerder. Er staat een plexiglazen wand tussen haar en ons. 'Raar hoor dit, ik doe dit werk al jaren maar opeens is het anders. Jullie zijn de eerste mensen aan wie ik dit vraag: Mag ik jullie wat vragen stellen?' Wij knikken, zij springt.
We beantwoorden een vragenlijst over kuchjes en snotneuzen. Een situatie die je kunt vergelijken met praten over hoofdluis, daar krijg je jeuk van op je kop. Met een kriebel in mijn keel antwoord ik kerngezond te zijn. Mijn keel voelt alsof de receptioniste me vraagt niet aan een roze olifant te denken.
Lees ook: Malou: 'Hoe denk je op deze manier een normale vent te pakken?'
Door iets een tijd te laten kun je er op een later moment meer van genieten.
Een avond als deze was drie maanden geleden normaal en vandaag speciaal. Mijn liefde-en-tevens-vaste-verkering en ik mogen uit eten. De barman kiest onze wijnen en de chef mag weer koken. Alles voelt bijzonder. Toch ben ik ervan overtuigd dat de welvaart die ik ken dit gevoel straks weer van me afneemt.
Ik denk aan de toerist die ik drie maanden geleden hier voor de deur aanreed. Hoe zou het nu met haar zijn?
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
