Malou: 'Het is maar een tip, doe ermee wat je wil hè?'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar zoals in haar debuutroman Zachtop lachen: met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
'Heb je er wel eens over nagedacht het volledig te laten escaleren?' Ik kijk de man aan. Voor vandaag had ik nog nooit van hem gehoord. Mijn boek ligt voor zijn neus. Op het omslag mijn eigen gezicht waar hij zijn hand op legt. Met zijn vinger tikt hij op het voorhoofd van het meisje op de foto. 'Tussen de twee hoofdpersonen bedoel ik?'
Lees ook: Malou: 'De vreemdeling in het park heeft mijn gesprek opgevangen'
Vragend kijkt hij me aan. Hij wil overduidelijk dat ik zijn ongevraagde suggestie beantwoord. Ik haal mijn schouders op. 'Nee' zeg ik.
Je kan op verschillende manieren nee zeggen, er zijn twee ondertonen.
Nee, maar interessant en vertel me meer.
Nee, en laat me met rust, ik heb hier niet om gevraagd.
Nee is überhaupt niet het antwoord wat de man wenste. 'Je had het bijvoorbeeld kunnen laten klappen, met een ruzie. Of een affaire, dat verwacht de lezer niet' zegt hij. Ik ben stil. Mijn nee was die tweede ondertoon. Eigenlijk wil ik luid zuchten maar ik glimlach. 'Keuzes, keuzes. Schrijven is keuzes maken. Maar goed, dit is óók een keuze. Voor je volgende roman zou ik daar tóch een keer aan denken' zegt hij. Ik kijk langs hem heen naar de klok aan de muur. Wat kunnen secondes lang duren.
Een, twee, drie, vier, vijf. Het voelt als een eeuwigheid en zijn stem is zo saai.
Ik houd mijn adem in. Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien. Geruisloos adem ik door mijn neus uit. Of toch niet helemaal geruisloos. Er zit een klein fluitje in. Ik kijk naar buiten, het sneeuwt in april.
Zacht fluit ik een liedje met het piepje in mijn neus. Sometimes it snows in april. Ik denk aan de mail die ik laatst kreeg. Een mail van een vriend waarin hij mij complimenteerde. Normaalgesproken zou hij een boek zoals 't mijne niet snel lezen maar hij was blij dat hij het had gedaan. Hoewel mijn columns nog wel eens wisselen van niveau liep het hier bijna overal soepel.
Lees ook: Malou: 'Word ik in de maling genomen met verborgen camera's?'
Sometimes it snows in april.
Laatst kreeg ik een bericht in mijn DM. Een man vroeg zich af of ik niet te veel sterallures had, aangezien ik veel foto's van mijzelf op mijn instagram pagina plaats. Het was 'maar een tip' om het niet te doen 'om wat meer diepgang in je leven te krijgen.' Hij kon het weten, want hij was twee keer zo oud als dat ik ben.
Sometimes it snows in april.
'Het is maar een tip, natuurlijk. Doe ermee wat je wil hè?' zegt de man. Zijn hand nog steeds op mijn omslag. Zijn wijsvinger inmiddels op de mond van het meisje op de foto. Hij praat nog even door over zijn eigen werk. Ik heb hem nog geen een vraag gesteld. In mijn hoofd veeg ik zijn woorden met stoffer en blik bij elkaar en gooi alles in de prullenbak. Ongevraagde lucht met letters verdwijnt als aprilsneeuw voor de zon.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
