Malou: 'De bouwvakkers uit Almere verklaarden me voor gek'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
De verbouwingen rond mijn huis zijn eindelijk voorbij. Wekenlang werd ik mijn bed uit gedrild door vriendelijke bouwvakkers. Ze hadden bilnaden alsof het nooit winter zou worden en een muzieksmaak waarbij ik me in de kroeg waande. Bitterzoete gezellige takkeherrie met hier en daar een discussie over de tering-funderingen, de tering-riolering en de betegeling in de tuin. Ik zou het kunnen omschrijven als Platamsterdams, maar de mannen kwamen van buiten de stad.
Lees ook: Malou: 'O, je spreekt gewoon Nederlands?'
Daar kwam ik achter toen ik een paar dagen geleden bij de oplevering aan de aannemer vroeg of ik binnen mocht kijken. Er werd even getwijfeld, maar aangezien ik wekenlang heb genoten van de restauratie-herrie vond ik dat ik het recht had alvast door te lopen.
Het huis rook naar een wachtkamer van de tandarts en had een steriele uitstraling. Alsof Martijn Krabbé ieder moment binnen kon lopen en zou zeggen dat door de wensen van de nieuwe bewoners het budget er snel doorheen was, en dat de crematorium-vibe na de lockdown heel populair ging worden.
De bouwvakkers kwamen allemaal uit Almere, en vertelden bij iedere stap die ik zette hoeveel meer woonruimte ze daar bezitten ten opzichte van het kleine crema-appartementje waar zij zich uit de (halfblote) naad hadden gewerkt.
'Je bent knettergek, jullie import-Amsterdammers betalen met liefde bijna 1400 euro voor een oude tochtige huurwoning met een nieuw aanrechtblad erin,' zei er eentje. Ik keek naar het aanrechtblad. Het witte kunststeen glansde alsof het zojuist was opgepoetst. Als een schaatsbaan na de dweilpauze.
Ik wilde de meneer uitleggen dat het vooroordeel over de import-Amsterdammer slaat als een lul op een drumstel. Maar aangezien ik zelf geen haar beter ben en iedere bouwvakker een broekriem cadeau zou willen doen hield ik me in. Wel zou ik willen weten hoe je met liefde een tenenkrommend bedrag zou moeten overmaken? Hoe ziet dat eruit? Iedere maand inclusief een doos bonbons de overboeking persoonlijk komen brengen? 'Kusjes voor prins Bernhard van Oranje-Nassau, Van Vollenhoven' in het vakje omschrijving schrijven? 'Ik ben hier geboren,' zei ik.
Lees ook: Malou: 'Ik bestelde 25 Covid-zelftesten zodat ik kan knuffelen'
Wanneer het einde van de maand weer in zicht komt bekijk ik mijn betalingen naar de huisjesmelker die ik van zijn miljoenen voorzie. Al vier jaar betaal ik gemiddeld 1100 euro kale huur per maand. Dat is meer dan een halve ton aan wonen in een kartonnen appartementje aan de ring A10. Wat zou het fantastisch zijn én goed voor de woningmarkt als ik ruimte kon maken voor starters die geen 1400 euro kunnen betalen voor een wit aanrechtblad, maar de bijna twaalfhonderd die ik nu aftik net kunnen splitten. Wat zou het fijn zijn als hypotheekverstrekkers niet afknappen op alleenstaande schrijvende zelfstandigen met een te hoge studieschuld.
Voor nu een klein protest. In plaats van stilzwijgend en in tegenstelling tot met liefde een transfer maken, heb ik iets in het vakje omschrijving gezet:
:-(
Dat zal ze leren.
Malou is met kerstvakantie. Deze column verscheen eerder in december 2020.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
