Malou: 'Hij zegt dat ik wél kinderen wil en vraagt hoe oud ik ben'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Ik ben op een feestje in het nieuwe normaal. Iets wat in de anderhalvemetersamenleving eigenlijk alleen maar kan als je in het bezit bent van een tuin én zeker weet dat het niet gaat regenen. Deze tuin stinkt naar kattenzeik en alle gasten doen alsof ze het niet ruiken.
Ik ben allang blij dat ik niet iedereen een halve knuffel hoef te geven. Een simpel 'hoi' is voldoende. Knuffelen met mensen die je helemaal niet kent is belachelijk. Een vreemde drie zoenen geven ook. Het idee dit over een paar maanden weer te moeten doen vind ik een rare vooruitblik. Mijn wang op de wang van een random iemand voelt alsof je zonder reden een mondkapje ruilt met een onbekende tegenover je in de bus.
De sfeer op het feestje sluit zich aan bij het weer. Het regent net niet hard genoeg om naar binnen te gaan maar voldoende om je er aan te storen.
Lees ook: Malou: 'Ik ben nog nooit weggestuurd, geweigerd of uitgescholden'
Ik kijk naar de letterlijke belichaming van water bij de wijn. Regendruppels vallen als dikke klodders naar beneden in mijn glas. Soms, als je heel lang ergens naar kijkt, lijkt alles in slow motion te gaan. Ik moet oppassen dat de rode wijn niet terug spat en een vlek maakt op mijn witte blouse.
Ik merk dat ik moeite heb me sociaal wenselijk op te stellen in een groep waar ik nauwelijks mensen ken. Alsof ik het een beetje verleerd ben. Gelukkig ben ik niet de enige, er is een sfeerspons binnengekomen. Het is iemand met het hoogste woord en minimale interesse. Hier en daar geeft hij aan wat er niet goed is aan het feestje. Met tegenzin raak ik aan de praat.
Hij vraagt of ik kinderen heb, ik schud nee. 'Maar je wil ze wel, toch?'
Ik schud weer nee. Hij schuift zijn stoel mijn kant op, pas nu valt het me op dat hij de enige is die zit. De rest van de gasten staan allemaal. Zijn lichaamshouding richt zich nu enkel tot mij.
'Jawel, dat wil je wel' zegt hij. 'Hoe oud ben je nu?'
'Drieëndertig' antwoord ik kort en bot in de hoop dat het gesprek hierdoor wordt beëindigd. Hij wijst naar mijn onderbuik en draait een rondje met zijn vinger. 'Je hebt dat kippenhok toch niet voor niks?'
Ik moet lachen om het woord kippenhok, wie heeft dat eigenlijk ooit bedacht? En als ik in het bezit ben van een kippenhok, wat is dan zijn variant? De hanenschuur?
Lees ook: Malou: 'We beantwoorden een vragenlijst over kuchjes en snotneuzen'
'Nou?' vraagt hij ongeduldig.
'Wat was je vraag ook alweer?' antwoord ik.
'Laat maar' zegt hij.
'Is goed' zeg ik.
Een walm kattenpis waait op. Ik denk dat het door de regen komt, die reactiveert de pismoleculen waardoor het ruikt alsof ze zojuist werden uitgezeken. Ik kijk naar de sfeerspons, ook hij is voorlopig niet uitgezeken. Het is alsof ik in een 4D film zit waarin bewegend beeld wordt versterkt door geur. Wat ik ruik past precies bij wat ik zie. En dat allemaal zonder zo'n suf 3D brilletje. Pure winst.
Malou is even met zomervakantie. Deze column verscheen eerder op 17 juni 2020. Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
