Malou: 'Wat een week! Mijn eerste balletles én mijn eerste dickpic'
Malou schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram-account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Deze week was een week van eerste keren. Zo had ik mijn allereerste balletles én debuteerde een dickpic op het scherm van mijn telefoon.
Een ongemakkelijke situatie. De strakke, lange, glanzende balletzaal, waar ik tussen de andere beginnende ballerina’s wacht op de juf. Een meisjesdroom die, als je het zou moeten vergelijken met een televisieprogramma, voelt als een aflevering van Geef Nooit Op - met mij in de hoofdrol. Ik heb er zin in.
Lees ook: Malou: 'Ken je de uitdrukking: ik maak van je bril een racefiets?'
Mijn gevoel van euforie en zelfvertrouwen beginnen te wankelen als de andere ‘beginners’ de zaal in lopen. De vrouwen zien eruit alsof ze zojuist een scène uit Black Swan hebben opgenomen. Blijkbaar heb ik de memo over de visagist en de kledingvoorschriften gemist. Ze beginnen vast met wat rekoefeningen, die er zo professioneel uitzien dat ik aan mijn buurvrouw vraag of ik wel goed zit.
Ze knikt.
Mijn meisjesdroom verandert langzaam in een nachtmerrie. Niet alleen mijn zelfvertrouwen wankelt en stort uiteindelijk ineen, ook mijn voeten hebben grote moeite met de onmenselijke houdingen waarin ik me te allen tijde moet bevinden. Geef Nooit Op verandert langzaam in een aflevering van Je Zal Het Maar Hebben. Het meisje met de wens is getransformeerd in een vrouw met chronische motorische disbalans. De presentator blijft echter dezelfde. De juf heeft niets weg van een begripvolle Tim Hofman en staat me op te jutten als een Peter Jan Rens on speed.
Op de muur staat een spreuk: ‘It’s not about touching your toes. It is about what you learn on the way down.’
Ze hadden er wat mij betreft ‘Gij die gaan sterven, groeten u’ op kunnen kalken, als heads-up voor deze publieke vernedering.
Publieke vernedering is voor sommige mensen helemaal niet zo’n probleem. Daar kom ik achter als ik een berichtje open zonder eerst goed naar de afzender te kijken. Ik word begroet door een kale man en zijn penis. Het is makkelijk om te zeggen, maar door het gebruik van een filter waarmee alles egaal wordt getrokken én de oncomfortabele houding waarin de kale man ligt, kan ik niet in één oogopslag zien wat nou zijn hoofd is, en wat zijn pik. Hij heeft er veel tijd ingestoken, dat kan ik uit de foto opmaken. Zijn twee handen zijn overduidelijk te zien, dus moet hij gebruik hebben gemaakt van de zelfontspanner. Ik vraag me af of hij de optie van drie of tien seconden nodig had.
Lees ook: Malou: 'Ik mag van mezelf niet meer zeiken en klagen'
Ik wis de foto en blokkeer de kale man en zijn penis. Zonde van de moeite die het hem ongetwijfeld heeft gekost. Ik ben onder de indruk van zijn flexibiliteit en jaloers op hoe comfortabel hij is in zijn eigen lichaam. Een leven zonder gêne, hij is er beter in dan ik.
Ik pak mijn telefoon en schrijf me in voor de volgende balletles.
Zoals de kale man en zijn penis gedacht moeten hebben: de aanhouder wint.
Soms moet je eerst even voor lul staan, wil je iets voor elkaar krijgen.
Al vrees ik voor de kale man en zijn penis dat zijn tijd van voor lul staan tot in lengte der dagen gaat duren.
Malou is op dit moment op zomervakantie. Je leest hier haar leukste eerder verschenen columns.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
