Hij pakt mijn hand en trekt me aan de kant. Er raast een brommer voorbij op het fietspad, dat ik zonder te kijken wilde oversteken. Daan, mijn beste vriend, redt gemiddeld twee keer per week mijn leven door me nog net op tijd voor een voertuig weg te trekken. Onbewust heb ik mezelf afgeleerd op te letten als ik naast hem loop. Iets wat ik iedereen kan aanraden, helemaal als je in je drukste werkweek van het jaar zit. Dan kan je ontspannen door het park lopen én mailtjes beantwoorden. Ik noem het win-win, hij noemt het stress-stress.   

We wandelen. Dat doen we zo nu en dan als ik thuis werk omdat kamerplanten niet terugpraten en Daan, mijn beste vriend, vijf kwartier in een uur. We zijn een efficiënt duo. Zijn woorden maken mijn hoofd leeg, op een goede manier.  

Na vijftien minuten sjokken, ploffen we neer op een bankje. Wanneer ik een foto van ons maak (want iedereen moet natuurlijk wel weten dat wij een wandelingetje aan het maken zijn) en het resultaat wil bewonderen, kijk ik naar een surrealistisch plaatje: de blaadjes aan de boom zijn nog groen maar ik heb mijn winterjas al aan. ‘Eén kin per hoofd per foto is de afspraak,’ grap ik. Het is allesbehalve een grapje. De realiteit op de zojuist gemaakte foto zint ons niet en wordt gemaskeerd met een filter. En daarna nog een filter.   

‘Het is tegenwoordig enorm in de mode om je imperfecties uit te lichten en op Instagram te knallen.’ Daan, mijn beste vriend vertelt het alsof hij een juf is en ik een kleuter. Eentje die een driehoekig blokje door een vierkant gat probeert te drukken. Hij kijkt serieus en ik moet om hem lachen. ‘Ja, kan je lachen, maar het gebeurt echt heel vaak hoor, en dan moet je er een semi-grappige tekst bij zetten om te laten zien dat je niet onzeker bent. Iedereen doet het tegenwoordig, ik denk om het zelfbeeld van onzekere jongens en meisjes een beetje op te krikken,’ vult hij aan.  

We speuren Instagram af naar een voorbeeld. Ik stuit op een vakantiefoto van een van de knapste vrouwen die ik ken. Haar lange benen glanzen in de zon. Onder de foto staat dat het onwijs lijkt alsof ze cellulitis heeft en ze wel kan janken. 
Ook staat er een hashtag bij: #poffertjespan.  

We kijken naar de foto. Van dichtbij en daarna van ver weg. We zoomen in en uit. Als een Freek Vonk boven een termietenheuvel bestuderen we de foto van alle kanten, op zoek naar de kraters die in het onderschrift van de foto beloofd worden.  

Geen put te bekennen.  

‘Ik begrijp het. Dit behoedt onzekere meisjes wel van een klote zelfbeeld?’ grap ik zeikerig.
‘Trek je broek uit dan! Jij wereldverbeteraar!’ grapt hij zeikerig terug.
‘Welke imperfectie zou jij fotograferen?’ vraag ik hem.
‘Jouw karakter,’ antwoordt hij.    

We scrollen nog wat verder in de wonderlijke, waanzinnige Instagramwereld, lachen om het aanbod #wokeuplikethis en concluderen dat er enorm veel meisjes zijn die in hun slaap door hun moeder worden opgemaakt.  

Dan pakken we onze eigen foto erbij, knallen nog een extra filter eroverheen en drukken op post. Mijn Instagramaccount schetst een even surrealistisch beeld van wie ik ben als de groene blaadjes aan de boom achter het portret in winterjas.  

Daan, mijn beste vriend, en ik. We zijn geen perfect gestylede haar beter.      
                 
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.