Malou: 'Door mij worden de bomen in het regenwoud gekapt'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
De grote schoonmaak heeft bij mij weinig te maken met dwarrelende stofwolken. Ik ben een Assepoester-on-steroids met ADHD, OCD én een geel doekje. Alles staat recht, op kleur gesorteerd en mijn tapijt is met het patroon mee gestofzuigd.
Lees ook: Malou: 'Jij en ik, wij zijn allesbehalve uniek'
Toen mijn broertje Toos, die eigenlijk Rik heet maar die we na een gordelroosinfectie Toos zijn gaan noemen, bij mij in huis woonde en zijn vriendinnetje op bezoek kwam, verschoof hij weleens een boek of plant. ‘Moet je opletten,’ zei hij dan tegen haar. Als ik later die avond thuis kwam, liep ik in een rechte lijn naar het object wat hij had verplaatst en zette het weer in de juiste Feng Shui richting. ‘Lachen hè,’ zei hij dan tegen zijn geliefde. Zij vond het ook wel geinig.
De grote schoonmaak waar ik het over heb, gaat over mijn bankrekening. Bij het checken van mijn saldo (hoe minder het is, hoe vaker je dat doet én hoe beter je kijkt) kom ik afschriften tegen waarvan ik eigenlijk niet weet waarvoor het is.
Zo steun ik Stichting Aap – dat is voor zielige apen, Brooke Hospital, dat is voor zielige paarden en ezeltjes, Therre des Hommes – dat is voor zielige kinderen en het WNF - dat is voor zielige omgezaagde bomen. Wanneer ik telefonisch mijn lidmaatschap wil opzeggen, moet ik vier keer uitleggen dat mijn eigen welzijn zwaarder weegt dan dat van aap, knol, onderdrukt kind of regenwoud. ‘Het zijn maar twee kopjes koffie buiten de deur minder per maand,’ zegt een van de medewerkers aan de telefoon. Daar heeft ze gelijk in.
Het vijfde gesprek is met de Vriendenloterij. De vrouw aan de telefoon vertelt me dat ik vier kaarten voor Artis heb gewonnen. Het contrast kan niet groter. Vijf minuten geleden moet ik Stichting Aap uitleggen dat ik hun werk fantastisch vind maar blijkbaar nét niet fantastisch genoeg om ze maandelijks te blijven steunen, en nu krijg ik kaarten om naar zes gorilla’s op drie vierkante meter te gaan kijken.
Ik bedank de vrouw en vertel haar dat ik mijn deelname toch wil opzeggen.
‘Dat is heel onverstandig mevrouw Holshuijsen.’
‘Waarom?’
‘Als u tot augustus blijft meespelen, maakt u kans op heel grote prijzen. Er komt een extra trekking en’- ik onderbreek de mevrouw abrupt.
‘Nee ik wil opzeggen.’
Lees ook: Malou: 'Ja mensen, hypocrisie is van iedereen'
Ik wil de vrouw door de telefoon sleuren. Haar vertellen dat ze kan stikken in haar stomme loterij. Door mij worden de bomen in het regenwoud gekapt, creperen er pony’s en bestaan er peuters die weten hoe een naaimachine werkt.
‘Maar stel nou dat er een prijs valt en u hebt net opgezegd? Hoe voelt u zich dan?’
Het antwoord is alles wat ik niet wil zijn, maar de waarheid is verdomde hard.
‘Dat zou ik heel erg zielig voor mezelf vinden.’
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
Malou is vanaf volgende week op zomervakantie. Je leest hier dan haar leukste eerder verschenen columns.
