Een bomvolle bus en de man met een kunstheup
Een oudere dame die net een volle bus instapt, terwijl een puberjongen op een stoel blijft zitten. Dat is een situatie die vraagt om opmerkingen van medepassagiers. Malou is - staand - getuige van deze situatie en doet verslag.
Het is druk in de bus, mondkapjes hangen op half elf en iemand heeft een kauwgumpje op de grens van het raam en de wand gedrukt. De laatste tijd gruwel ik van voedingsmiddelen die een moment daarvoor van iemand anders waren. Het is erger dan voorheen, zo erg dat ik er niet bij in de buurt wil zitten. De kennis van de aanwezigheid van afval in het prullenbalkje doen de haartjes in mijn nek overeind springen. Uitgekauwde kauwgum en andere weggemoffelde etensresten zijn zaadjes voor een nieuwe fobie. Na vierkante plakken kaas, ham en vrijwel alle andere vleessoorten, behalve de gedroogde varianten en cellofaan over boterkuipjes, werd het blijkbaar tijd voor iets nieuws. Selectieve smetvrees, want structureel mijn handen wassen doe ik niet. Er komt een man naast me staan, ook hij maakt geen gebruik van de lege stoel in de bus.
Lees ook: Malou: 'Ik ben altijd bang dat de tandarts boos op me is'
'Wil jij niet zitten?' vraagt hij.
Ik schud nee.
'Weet je het zeker?' De man maakt een gebaar alsof hij de stoel zelf heeft gekocht en cadeau doet.
'Bedankt, ik blijf staan.'
Een halte later stapt er een jongenspuber in, hij zoekt niet naar gebaren van goedkeuring en ploft zonder te kijken neer.
'Hij heeft vast geen kunstheup' zegt de staande man.
'Kunstheup?' vraag ik.
'Ik heb net een nieuwe kunstheup, daarom blijf ik liever staan.'
We zwijgen.
Ik staar naar de puberjongen, diep verscholen in zijn smartphone. Hij heeft kringen onder zijn ogen. Er stapt een oudere dame in. Ze heeft een doekje om haar hoofd geknoopt, waarschijnlijk om haar violet-zilveren haren in model te houden. De jongenspuber kijkt op maar blijft zitten. Alsof hij even probeerde in te schatten of de vrouw oud genoeg was om voor op te staan. Blijkbaar heeft ze die respectieve leeftijd nog niet bereikt.
Ze komt naast ons staan.
'Heb jij ook een kunstheup?' vraagt de man.
'Nee' antwoordt de vrouw, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
'Hey jij daar' schreeuwt de man naar de puberjongen, 'ja jij, mankeer jij iets aan je benen?'
De jongen haalt zijn schouders op.
'Misschien is hij moe' zegt de vrouw.
'Ik heb een kunstheup, net een nieuwe. De hechtingen zijn nog rood en gevoelig.'
Hij legt zijn hand op de plek waar het litteken ongeveer moet zitten.
'Weet je wat zijn probleem is?' zegt hij, wijzend naar de puberjongen.
Lees ook: Malou: 'Geen enkele man blijkt vrouwen lastig te vallen'
Het blijft stil.
'Ik weet wel wat uw probleem is' zegt de vrouw.
'Mijn kunstheup?'
'Een kunstheup lijkt me een oplossing, geen probleem' antwoordt ze.
Ik schiet in de lach.
'En jij? Wat is jouw probleem?' vraagt de man.
Hij kijkt mij aan, blijkbaar ben ik nog steeds onderdeel van dit gesprek.
In mijn ooghoek het platgedrukte stukje kauwgum tegen het raam.
Kippenvel trekt over mijn lijf.
Problemen zijn vrijwel altijd onzichtbaar.
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte. Lees hier meer columns van Malou.
