Malou: 'Ik loods haar langs de hyena's naar de abortuskliniek'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Het is een droogkoude zonnige ochtend ergens in 2015 wanneer ik om de hoek van waar we moeten zijn heb afgesproken met de Lieve. Een vriendin die ik al jaren ken. Haar naam in het echte leven is niet de Lieve, al had het haar goed gestaan.
Ik heb de hele nacht wakker gelegen en ik vraag me af of de Lieve wel heeft kunnen slapen. Het antwoord toont zich in een gemaakte glimlach wanneer ze aan komt lopen. Ook zij was de hele nacht aan het spoken. Ze ziet er anders uit dan normaal. Zonder make-up en haar haren in een grote knot op haar hoofd. Normaal draagt ze het los. Een volle bos lang haar dat aan de onderkant een beetje krult. Met een grote brede sjaal verbergt ze haar karige glimlach meteen nadat ze mij een zoen op mijn wang heeft gegeven.
We wandelen en zeggen weinig. 'Ik weet niet zo goed hoe ik me moet voelen', zegt ze. Ik weet het ook niet, misschien is het beter als ze nu even niks voelt.
Lees ook: Malou: 'We spelen 30 seconds en opa en oma zitten in mijn team'
Als het mij zou overkomen denk ik dat ik dezelfde keuze zou hebben gemaakt. Daar heeft zij nu helemaal niks aan. Ze drukt een kauwgum uit een doorzichtig plastic pakje. Haar handen trillen.
We staan aan de overkant van de straat en kijken naar de ingang waar we zo naar binnen moeten. Er staat een groepje van drie personen voor de deur. Twee vrouwen en een man: pro-life-hyena's.
'Hier was ik zo bang voor', zegt de Lieve.
Wachtend op een prooi blaast de man zijn handen warm. De Lieve blijft stokstijf staan. Ze drukt haar hielen in de grond. Haar hele lijf staat op de rem. Met haar hand trekt ze haar sjaal nog een stukje omhoog. 'We gaan naar binnen', zeg ik en ik haak mijn arm in die van haar. Ik zet het op een lopen, zo hard dat het lijkt of ik haar naar binnen sleur. Zoals verwacht blokkeren de hyena's de weg naar de ingang. Ik voel de Lieve kleiner worden. Haar gezicht inmiddels volledig weggestopt in haar sjaal heeft ze zich aan mij overgegeven.
'Het menselijk leven is een gift van God en moet te allen tijde beschermd worden', zegt de man. De drie smerige aaseters omsingelen de Lieve en mij. Hyena's jagen vaak in groepen naar kleine zwakke dieren.
'Vrouwenrechten moeten ook beschermd worden' wil ik terug zeggen maar ook ik klap dicht. 'Opgesodemieterd' is wat er wel uit komt.
Lees ook: Malou: 'Ik stap in een kart en zit meteen muurvast in het stoeltje'
Als een misdadiger die haar gezicht probeert te verbergen om niet herkend te worden loods ik de Lieve langs de hyena's. Verslagen en tot op het bot aangevreten staan we een paar tellen later in de hal van de abortuskliniek.
Het is inmiddels vijf jaar later. De kille herinnering van dit bezoek is bij mij nog steeds voelbaar. Ik kan me geen voorstelling maken hoe traumatisch dit voor de Lieve moet zijn geweest. Deze week las ik een artikel van De Bovengrondse over abortusbuddy's. Dat zijn vrouwen die vrouwen helpen langs opdringerige activisten. Een fantastisch initiatief en tegelijkertijd een intens dieptepunt dat dit noodzakelijk is.
'Het enige wat we doen is meelopen naar de kliniek.'
Ik ben ontzettend trots op deze vrouwen.
Malou is even met zomervakantie. Deze column verscheen eerder op 4 maart 2020. Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
