Malou: 'In Amsterdam zijn kassières net zo schaars als woningen'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
De paniekscheuten gieren door mijn lijf want vanavond sta ik in het theater. De gelegenheidsvoorstelling heet 'Dit komt nooit meer goed' en hoewel de ironie van zo'n titel vraagt om catastrofale blunders, doorleksituaties en volledige black-outs, hoop ik dat vanavond alles vlekkeloos verloopt. Er komen veel mensen kijken. Tot en met het balkon worden rode pluche stoelen gevuld met reten, hoofden en paren ogen.
Lees ook: Malou: 'De interviewer maakt een opmerking over haar jurk'
Ondanks dat een bevriende cabaretier liet weten dat een live podcastvoorstelling in het theater niks te maken heeft met 'echt' theater en dat 'al die podcastmakers maar denken dat ze zomaar het theater in kunnen duiken', voelt het tóch een beetje alsof ik straks een toneel op moet lopen om een zaal te voorzien van verhalen en verwondering. Waarschijnlijk heel anders dan 'echt' theater, maar voor een gewone podcastmaker een onthutsende situatie. Toen ik de cabaretier vertelde dat het eenmalig zou zijn vond hij het leuk voor me.
Eigenlijk spelen 'Dit komt nooit meer goed'-collega Roos Schlikker en ik deze voorstelling al twintig weken. Maar dan 'gewoon' op de niet theatrale manier in een huis-tuin-en-keuken-podcast. Binnen vier veilig afgesloten bunkermuren in een studiokelder ontvangen we bekende gasten en praten we over hét moment in een leven dat er werd gedacht: Dit komt nooit meer goed.
In de Albert Heijn is mijn concentratie ver te zoeken. Het afwerken van het boodschappenlijstje voelt als het maken van een Cito-toets, zittend naast iemand waar je smoorverliefd op bent. Fruit, koffie, wat nou als ik niet meer weet wat ik moet zeggen, hummus, kan ik nog afzeggen, avocado, afwasmiddel, kauwgom, pleepapier, waarom doe ik dit?
Lees ook: Malou: 'Ik word begluurd door een castlid van Netflix-serie Sexify'
Als de nervositeit me dreigt te nekken en het verschil tussen een appel en een peer nauwelijks nog waarneembaar is, vind ik kalmte en rust bij de zelfscankassa. In Amsterdam zijn kassières net zo schaars als betaalbare woningen. In tegenstelling tot dit laatste ben ik een groot voorstander van contactloos boodschappen doen. Als een professional op steroïde scan ik mijn producten. Tegelijkertijd puzzel ik de spullen in mijn boodschappentas. Zware dingen onder, lange dingen verticaal langs zijkanten, avocado's bovenop. Voordat ik wil afrekenen gebeurt dat waaraan iedereen hoopt te ontkomen. Er komt een medewerker om te controleren of ik alle puzzelstukjes wel netjes langs de zelfscan heb gehaald. De servicebalie-medewerkster pakt drie zware artikelen en een bosje peterselie. Gepikeerd pas en meet ik alles weer naar hoe het zou moeten zijn, sla de tas over mijn schouder en verlaat de winkel.
Kan ik nog afzeggen? Waarom doe ik dit?
Een uur later kom ik erachter dat ik mijn boodschappen niet heb afgerekend. Domweg vergeten.
Wat nou als ik niet meer weet wat ik moet zeggen?
Een zenuwlijer met ongewenste kleptomane uitspattingen. Misschien heeft de cabaretier toch gelijk.
Maar goed dat vanavond eenmalig is.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
