Malou: 'Mensen die beweren dat al hun kinderen even leuk zijn, liegen'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar zoals in haar debuutroman Zachtop lachen: met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
'Wat hebben we het goed hè, vind je niet?' zeg ik voor de derde keer. Mijn liefde-en-tevens-vaste-verkering en ik liggen op een fijne bank aan het strand. Hij antwoordt door over mijn hoofd te aaien, buigt voorover en geeft mijn biertje aan. Het is druk aan de kust. Oververhitte Noord-Hollandse gelukszoekers azen als hongerige hyena's over het paviljoen, op zoek naar een schaars plekje om neer te ploffen. Soms staat er iemand op en schiet er een aasgier in de richting van het gewilde strandbedje. Een opmerkelijk fenomeen, deze zichtbare teleurstelling om een toiletbezoek van een vreemdeling. Het is mensen kijken op orgastisch niveau.
Lees ook: Malou: 'De bijna tyfus-verspreking is je bij deze vergeven'
Op de tafels staan kleine schoolbordjes met een tijdstip erop geschreven. Die kregen we bij binnenkomst en geeft aan tot wanneer je de bank mag bezetten. Soms komt er een hyena heel dichtbij om te checken of je toevallig binnen nu en een paar minuten verplicht bent op te krassen. 'Ksssst' sist mijn geliefde naar het stuk verdriet. 'Zullen we de tijd stilzetten?' grap ik terwijl ik een beetje spuug op het schoolbordje laat vallen. Een gelukszoeker ziet het en schiet overduidelijk in de stress.
Verderop sloft een gezin met drie kinderen het terras op. Twee van de drie kinderen hebben een rothumeur. Een mekkert dat hij honger heeft en de ander weigert te lopen. Mensen die beweren dat al hun kinderen even leuk zijn liegen. Het is simpelweg onmogelijk. 'Even een plekje zoeken' zegt de moeder. 'Nou, succes daarmee' fluister ik zodat alleen mijn vaste verkering het hoort. Hij grinnikt. Het is mensen kijken op orgastisch niveau.
Ik hoop ten zeerste dat het gezin zoals de eerdere Noord-Hollandse pechvolgels afdruipen, en besluiten verderop in het zand te gaan zitten. Sowieso een prima plek voor kinderen. Helaas staat er een meter of tien verder een tweetal op.
De moeder wijst naar de oudste, het enige kind wat me nog niet stoorde. Ongegeneerd trekt de hyenapup een sprintje en ploft neer, nog voordat de mensen daadwerkelijk vertrokken zijn. Hiermee verslaat het jong een ander tweetal dat ook in de startblokken stond.
Lees ook: Malou: 'Mijn natuurlijke haarkleur? Grijs'
De zithoeken op het strandpaviljoen zijn opgesteld in nisjes voor vier personen. Twee tweepersoonsbanken tegenover elkaar met een salontafeltje in het midden. Tegenover de plek waar de pup is neergeploft ligt een stel. De een met een boek - niet mijn boek, verdomme - de ander met een krant. Als een slotgracht om een burcht vormt het humeurige gezin zich om het lezende stel. Vier van de luidruchtige vijf recht tegenover de twee, de jengelende peuter achtergebleven, omdat hij of zij weigerde mee te komen. Moeder kiest ervoor met het kind te blijven communiceren.
In een fractie van een seconde is de salontafel veranderd in een Prénatal-etalage. Drinkbekers, doekjes en ondefinieerbare babytroep worden uitgestald. Het lezende stel en hun glazen wijn volledig ingebouwd. Ik dank het universum op mijn blote knieën dat het stel tegenover ons zich niet verroerd. De glazen zijn halfvol en ze hebben bitterballen besteld. 'Wat hebben we het goed he?' zeg ik nog maar een keer. Het is mensen kijken op orgastisch niveau.
Malou is met zomervakantie. Deze column verscheen eerder in juni 2021. Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen
