Malou: 'In een boze kerk staan grote beelden van Jezus aan het kruis'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Ik ga naar een concert in de kerk. Iets waar ik me vooraf geen voorstelling van kan maken. Ik kwam vroeger nooit in de kerk. Mijn ouders zijn niet gelovig opgevoed en mijn opa zei altijd 'Zolang je er maar niet katholiek van wordt vind ik het goed.' We zijn uitgenodigd door een bevriende muzikant.
'Gelukkig is het niet zo'n boze kerk', fluister ik in het oor van mijn liefde en tevens vaste verkering. Een boze kerk is grijs en donker van binnen. De muren zijn bezaaid met tekeningen van bijna stervende mannen. Vaak kruipen ze.
Lees ook: Malou: 'Een bloedmooie vrouw kijkt op en ik vind mijn jas acuut stom'
De met olieverf afgebeelde lijdensweg die men aflegde (voor mij blijkbaar) op de grote hoge muren maken mij klein. In een boze kerk staan grote beelden van Jezus aan het kruis. Waar je ook staat, de arme man vindt jouw blik en kijkt je aan alsof hij na 1986 jaar alsnog vraagt hem van het kruis te plukken.
Deze kerk is allesbehalve een boze kerk. De hoge muren zijn licht van kleur en de glas in lood ramen zijn vrolijk en kleurrijk. Er is zelfs een bar waar ze niet alleen rode, maar ook witte wijn en bier verkopen. Ik zou deze kerk kunnen omschrijven als een blije kerk.
Het concert is prachtig en iedereen bevindt zich in de zevende hemel. We worden uitgenodigd om na afloop met elkaar te proosten. Omdat alle muzikanten, medewerkers en bezoekers nog even ontladen door middel van omhelzingen of een sigaret, duurt het een paar minuten voordat iedereen zich bij de bar in de hoek van de kerk verzameld heeft. Mijn liefde en tevens vaste verkering en ik zijn een van de eerste.
Op de bar staan twee kunstwerken, gemaakt door de vrouw van de muzikant. Het zijn twee prachtige beelden met licht erin. Achter de bar staan vier oudere dames te wachten tot ze de drankjes kunnen inschenken.
Lees ook: Malou: 'Mevrouw, u dringt voor'
'Nou, waar blijft dat volk', zegt er een.
'Ik ga dus wel zo naar huis hoor. Hoe lang gaat dit duren?', zegt een ander.
'De afspraak was dat ze meteen hierheen zouden komen. Zal ik dat even gaan melden?' zegt nummer drie.
Nummer vier loopt naar een van de kunstwerken. 'Wat moet dit nou hier?', vraagt ze zich hardop af. Nummer twee legt uit dat dit bij het concert hoort en dat 'die mensen' dat op de bar hebben neergezet.
'Kan me niks schelen, dit licht is veel te fel', antwoordt nummer vier en trekt abrupt de stekker van het kunstwerk uit het stopcontact.
'Nou, waar blijft dat volk?', zucht nummer twee nogmaals.
Mijn liefde en tevens vaste verkering kijkt naar de vier dames en daarna naar mij. Hij moet lachen, heel hard. De dames kijken hem met opgetrokken wenkbrauw aan. Eentje haalt haar schouders op. Nummer vier herhaalt nog een keer dat het lichtje van het kunstwerk pijn deed in haar ogen.
Ik kijk om me heen en bedenk me dat het helemaal geen zak uitmaakt welk huis van de Heer je binnenstapt. Een moskee of synagoge. Een boze donkere kerk met treurige beelden of een vrolijke lichte kerk met mooie kleuren in de ramen.
Het is het grondpersoneel van God dat uiteindelijk de sfeer bepaalt.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
