Mevrouw Gans stiefelde achter haar rollator naar me toe in de gang. 'Nieuw jasje?' vroeg ze. 

Ik had eindelijk mijn jongensuniform. Eerst liep ik in het verpleeghuis rond in een meisjesuniform, want de jongensvariant was niet op voorraad. Had ik een prachtig zandloperfiguur waar ik totaal niet op zat te wachten. 'Zijn mijn jasjes er al?' vroeg ik elke dag, en na een paar weken was mijn geduld op. 'Ik ben toch geen transgender!'

De volgende dag lagen er drie nieuwe blauwe jasjes in mijn postvak. Toen ik er een aantrok, realiseerde ik me dat het meisjesuniform eigenlijk beter zat. 

'Het is wat te wijd, hè?' zei ik tegen mevrouw Gans. 

'Knap,' bulderde ze. Mevrouw Gans is een kleine vrouw met een harde, lage stem. 'Heel knap.' Ze heeft een crush op mij. 

Lees ook: Thomas: 'Demente mensen kunnen heel lang staan te prutsen'

Verderop op de gang stak mevrouw Sørensen haar hoofd om de deur. Haar lieve gezichtje is moeilijk te weerstaan; ik nam haar mee om te gaan puzzelen. Het is belangrijk om te weten dat de puzzel compleet was toen we eraan begonnen. Ik haalde de doos uit de kast, tilde het deksel op en zag de puzzel liggen. In elkaar en helemaal compleet. Het was een onderwaterlandschap met koraal, vissen en een dolfijn.

Mevrouw Sørensen komt uit Denemarken. Zestig jaar lang heeft ze Nederlands gesproken, maar nu niet meer. Dementie werkt terug in de tijd: wat je als laatst hebt geleerd, gaat er als eerst aan. Het taalprobleem van mevrouw Sørensen is een bekend fenomeen bij dementerende mensen met een migratieachtergrond. In Australië wonen bijvoorbeeld veel bejaarde Nederlanders omdat er in de jaren vijftig en zestig veel mensen uit ons land naartoe zijn geëmigreerd. Nu hebben ze daar speciale Nederlandstalige verpleeghuizen voor dementerende Nederlanders die hun Engels kwijt zijn. 

Lees ook: Thomas: 'Boven de dekens zag ik de blote witte schouders van een man'

Mevrouw Sørensen spreekt geen Nederlands meer maar verstaat het gelukkig nog wel, en het Deens is wel een beetje te ontcijferen als je Nederlands en Duits spreekt. Puslespil is puzzel, morgenmad is ontbijt en håbløs betekent hopeloos. 

Mevrouw Gans kwam naast me staan. 'Ik mot gewasse worre,' bulderde ze in m'n oor. 

'U bent net gewassen,' zei ik. 'Ga maar even lekker zitten.'

Ze duwde haar rollator tegen mijn kruk. 'Ga je me wasse?'

'Ik ben eerst even aan het puzzelen met mevrouw Sørensen,' zei ik. 

Mevrouw Gans begon achter haar rollator door de kamer te ijsberen met haar blik woedend op mevrouw Sørensen gericht. 

'Kom nou maar even zitten,' zei ik, 'dan haal ik een kopje koffie voor u.' 

Dat wilde ze wel. 

Intussen vorderde de puzzel. Vooral de dolfijn was een uitdaging omdat die stukjes allemaal dezelfde grijze kleur hadden, maar daarna ging het best snel. Mevrouw Sørensen was bezig met de laatste stukjes toen ik het al zag. Er ontbrak een stukje. Ze wees naar het gat in de puzzel en ratelde iets in het Deens dat teleurgesteld klonk. Ik zocht op en onder de tafel en keek bij mevrouw Sørensen op schoot. Geen puzzelstukje. 

Ik stond op. 'We zijn gesaboteerd!'

'Håbløs!' zei mevrouw Sørensen.

Aan de andere kant van de tafel zat mevrouw Gans in haar koffie te roeren. Ze keek ons triomfantelijk aan.

Deze column verscheen eerder in februari 2020. Lees hier meer columns van Thomas.