'Sjonge,' zei de man die naast me naar een schilderij stond te kijken. 'Wat een rare pik!'

De pik van de blote man op het doek was mij ook opgevallen. Hij was dik, maar ook héél kort – de vorm van een deurknop. 

Ik denk dat de man naast mij het schilderij beter begreep dan ik. Hij was oprecht verbaasd bij het zien van een man met zo'n pik. Mij lukte dat niet. Ik kon niet vergeten dat de pik was geschilderd en dus alle vormen had kunnen krijgen die er bestaan. Ik was hooguit een beetje verbaasd over de keuze van de schilder voor deze deurknopvorm. 

Verderop in de museumzaal stond een familie rond een sokkel met een gieter erop. Het was een massief bronzen beeld van een gieter, dus geen echte gieter. Er kon geen water in. De familie stond een tijdje aarzelend te kijken, totdat de moeder zei: 'Waarom zou je zoiets maken, hè?'

Lees ook: Thomas: 'De boodschap van NikkieTutorials is juist iets heel anders'

Tsja. Waarom, waarom? Waarom schilder je zo'n pik, waarom maak je een massieve gieter, waarom schrijf je een boek? Ik wist het ook even niet meer. Ik dacht dat ik mijn boek had geschreven omdat ik me verbonden wilde voelen met de lezer, maar na een tijdje begon dat idee te lijken op een verzinsel. Ik voelde me niet verbonden. Ik voelde andere dingen. Spanning, vooral. Ik dacht aan een dom antwoord dat ik in een interview had gegeven, aan een slim antwoord dat de journalist niet opschreef en andere moeilijkheden. 

Die spanning duurde een paar maanden, tot ik uit mijn boek moest voorlezen op een groot festival. Zo stond het in de uitnodiging: een groot festival. Op internet kon ik er niets over vinden, maar ik had het adres op een briefje. Daar stond een gebouw met drie mensen erin. 

'Is dit het festival?' vroeg ik.

'Ja,' zeiden zij. 'Dit is het festival.'

Lees ook: Thomas: 'Henk en ik hadden elkaar naar rechts geswipet'

Er waren drie mensen naar het festival gekomen. Meer niet. Een van hen wees naar het boek in mijn hand. 'Is dat jouw boek? Waarom heb jij een boek geschreven?' 

Daar dacht ik even over na en toen wist ik het opeens weer heel zeker. Die verbinding met de lezer had ik niet verzonnen, dat gevoel is écht. 

In elk interview geef ik wel een keer een dom antwoord en sommige dingen lukken en andere niet. Daar ben ik aan gewend geraakt, en met het verdwijnen van die spanning is er ruimte gekomen om te voelen waarom ik ook alweer een boek schreef. De Britse schrijver Kazuo Ishiguro zei: 'But in the end, stories are about one person saying to another: This is the way it feels to me. Can you understand what I'm saying? Does it also feel this way to you?'

Lees hier meer columns van Thomas.