‘Het leukst aan de boekpresentatie is dat ik jou aan iedereen kan laten zien,’ zei ik tegen mijn uitgever. Ik vind mijn uitgever heel leuk en ben best trots op het feit dat ik er überhaupt een heb. 

‘Ik zal op rolschaatsen komen,’ antwoordde ze, ‘dan kun je me achter je aan rollen.’

Ik wist al hoe een boekpresentatie gaat: je drinkt bier, je luistert naar een speech, je drinkt nog meer bier en daarna ga je naar huis. Maar nu gaf ik de speech zelf. Toen ik klaar stond om daaraan te beginnen en naar mijn familie en al mijn vrienden keek, kwam de situatie me opeens vreemd voor. Mijn vrienden had ik nog nooit bij elkaar gezien. Ik heb ze op allemaal verschillende plekken leren kennen: de Schrijversvakschool, een transgenderpraatgroepje, een online forum, kantoor… Ik dacht: het enige wat deze mensen met elkaar te maken hebben, ben ik. En ik dacht ook: als hier nu een sinkhole opent en ze verdwijnen erin, dan ben ik in een keer íédereen kwijt. Gelukkig stapten ze niet met z’n allen op een vliegtuig, dat zou ik echt niet trekken. 
‘Dat had wel wat langer gekund,’ zeiden ze na mijn speech. Dat stelde me gerust, want het is veel erger als een speech korter had gemoeten. Daarna dronken we bier en riep ik voortdurend: ‘Kijk, dat is mijn uitgever!’

Lees ook: Thomas: 'Ik signeerde mijn eerste boek met een kleutertekst'

‘Nu kun je beginnen aan je tweede boek,’ zeiden mijn vrienden, en ze dachten kennelijk dat ik om inspiratie verlegen zat, want ik kreeg geestverruimende cadeaus: paddo’s (‘eigen kweek,’ zei de vriendin er glunderend bij) en een fles absint. 

Absint was vroeger populair onder kunstenaars omdat je ervan gaat hallucineren. Dat komt door een of ander hallucinogeen plantenextract, zeggen ze, maar ik denk dat het gewoon komt doordat er 70 procent alcohol in zit. Hoe dan ook: onder invloed van absint schreef Hemingway Voor wie de klok luidt, dat wordt beschouwd als een van de beste boeken van de 20^e eeuw. En Vincent van Gogh heeft er zijn gele periode aan te danken, las ik op Wikipedia. Er stond niet bij waarom absint een afwijking geeft naar geel en niet naar groen of blauw. 

Lees ook: Thomas: 'Ik wilde 40 kilo op zijn tenen laten stuiteren'

Thuis opende ik de fles en toen steeg er een scherpe alcoholwalm op. Handig spul voor als ik eens een wond moet ontsmetten, maar dit ga ik niet opdrinken, want dat vinden mijn cellen niet fijn. Sinds ik verpleegkunde studeer heb ik veel meer respect voor mijn cellen. Wist je dat er een soort alarm afgaat als er bacteriën je lichaam binnendringen, zodat je cellen weten waar ze naartoe moeten? Je cel eet de bacterie op en kauwt hem fijn. Daarna spuugt hij wat stukjes uit en die laat hij aan iedereen zien, totdat hij een cel heeft gevonden die hem kan helpen. Alle cellen zijn namelijk geprogrammeerd om op een specifieke vijand te reageren, dus hij moet die ene cel vinden die tegen deze bacterie kan. Best een romantisch verhaal, eigenlijk. 

De paddo’s ga ik wel proberen, daar heb ik veel goeds over gehoord. Mijn volgende boek wordt een psychedelische roman.

Lees hier meer columns van Thomas.