Malou: 'Ik heb last van de huilbaby van de buren'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Het is mijn verjaardag en ik krijg een ring van mijn liefde en tevens vaste verkering. 'Is het een trouwring?' vraagt mijn opa in onze videobelborrel nadat hij heeft geconstateerd dat ik al te veel heb gedronken. Het is nog middag. Een champagnespeurtocht met bubbelwijn en de lunch overslaan is op je vierendertigste zo onverantwoord als een longdrinkglas Passoa-jus op een tienermaag.
Lees ook: Malou: 'Je wil toch een relatie waarin je écht iets aan elkaar hebt?'
'Je bent hartstikke teut' merkte opa op.
'Misschien' antwoordde ik.
Nu vraagt hij naar de achterliggende gedachte van de ring. 'Nou? Is het een trouwring?' dringt hij aan. Hij wordt abrupt onderbroken. Mijn oma tikt op zijn hoofd. 'Ach man, doe niet zo ouderwets' zegt ze. We lachen.
Ik mis de woordenwisselingen tussen mijn opa en oma. Die opstootjes zijn beter te volgen als je fysiek in de kamer aanwezig bent. Het is de eerste keer dat ze niet op mijn verjaardag zijn. Het voelt als een vervroegde generale repetitie van hoe het ooit in de verre toekomst zal zijn. Ik word er misselijk van.
De eerste prik hebben ze inmiddels ontvangen, het is wachten op de tweede. Dan zijn ze gevaccineerd en kan ik stoppen met het kruisverhoor aan het begin van ieder telefoongesprek. 'Ben je verkouden? Pas je op met bezoekjes? Laat nou niet meer dan een persoon binnen! Denk aan de afstand als je mensen tegenkomt!'
Ik ben iemand geworden die ik niet ben, iemand die ik niet wil zijn. Generaal Corrie, iemand waar ik een hekel aan heb. Als zij vertellen dat ze een leuke middag hebben gehad omdat er een bevriend stel op bezoek is geweest moet ik mijn boosheid verborgen houden. And the oscar goes to, nou, in ieder geval niet naar mij.
De laatste loodjes wegen het zwaarst. Ik denk dat ik nu pas voel wat dat betekent. Niet eerder voelde iets uitzitten zo langdradig. Alsof je in de bioscoop zit en na vijf minuten doorhebt dat de film niet jouw cup of tea is. Het worden twee tergend lange uren. Een bioscoop is trouwens een filmzaal waar we vroeger met popcorn naast elkaar zaten en gezamenlijk genoten van films.
Het leven is saai en daar heb ik last van. Ik heb last van de huilbaby van de buren. Ik heb last van mijn humeur wat opkomt als ik de baby hoor. Ik heb last van het feit dat ik last heb van de huilbaby. Ik heb last van mezelf. Het is maar een baby, en baby's huilen. Hoe moet dit voor de ouders zijn? Ook zij zitten binnen. Zij kunnen niet even een overstemmend muziekje opzetten. Of een podcast. Zij kunnen niet uitchecken. Zij hebben het echt zwaar want het is hun baby.
Lees ook: Malou: 'Hij vroeg of ik toevallig een magneet op zak heb'
En dat stemt mij dan weer positief. Genoeg om de dag door te komen. Ik tel mijn zegeningen tot de volgende sloot waar ik geheel vrijwillig inloop om te verdrinken in zelfmedelijden. Voor nu ben ik zielsgelukkig. Ik heb geen huilbaby, twee voor vijftig procent gevaccineerde grootouders en een mooie ring.
Een moderne ring, geen ouderwetse.
Malou is met zomervakantie. Deze column verscheen eerder in februari 2021. Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
