Column: Hoera, hoera, horeca
Malou schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Ik heb afgesproken in een horecagelegenheid in Amsterdam. Het is een bij elkaar geraapte mix van design, kringloopmeubilair en weckpotten. Met bordjes wordt aangegeven wat je aan een tafel mag doen en wat niet. Aan sommige tafels zijn laptops verboden en op andere plekken mag je je schoenen uittrekken. Je kunt er uit kokosnoten drinken.
Lees ook: Dit is dé vegan guide van Amsterdam
Als ik binnenkom wil ik naar de bar lopen om daar een drankje te bestellen en te wachten op Daan, mijn beste vriend. Nog voordat mijn bil de kruk raakt word ik teruggefloten door een meisje achter een desk. ‘You don’t just run trough. Please wait here.’ Ze is gewoon Nederlands. Haar accent is zo aanwezig als de bakken kak in de biografie van Gordon.
Mijn jas, die ik al over de kruk had gehangen, pak ik weer op. Hij is zwaar. Met mijn semigeschoten ijsbeer in mijn armen loop ik terug naar de desk.
Het meisje ziet eruit alsof ze net uit een Instagramaccount komt kruipen, alles aan haar is prachtig. Perfect bijna.
De ijsbeer wordt zwaar. Ik zet mijn tas even op de grond. Mijn jas leg ik eroverheen zodat hij niet op de grond ligt. Het meisje trekt een perfecte wenkbrauw op. Ik gris alles weer van de grond en houd het vast.
‘Ik heb hier afgesproken met een vriend. Hij heeft gereserveerd, maar ik ben wat vroeg. Mag ik aan de bar op hem wachten?’
‘Wait here please,’ is haar antwoord. Ze veegt met haar vinger over een iPad.
Als iets stilvalt heb ik de gewoonte de stilte te vullen, met als gevolg dat het ongemak tot het uiterste wordt opgerekt. Kotsletters, zo noemde een collega het laatst. Een prima moment om het project ‘bek houden bij ongemak’ een keer in de praktijk uit te proberen. Het lukt. Een seconde of tien, die voelen als honderd.
Ik zie een stelletje aan een tafel van vier zitten waar ongevraagd een tweetje bij wordt geplaatst door de jongen wiens taak dat is. Dat weet ik omdat hij dat tegen iedereen zegt.
‘It’s my job to seat you this afternoon.’
‘It’s my job to seat you this afternoon.’
‘It’s my job to seat you this afternoon.’
Hij staat op repeat.
Het stelletje dat al aan tafel zat en aan het eten is, geeft aan liever geen anderen aan de tafel te hebben tijdens hun lunch, gezien het gesprek dat ze aan het voeren zijn.
‘Excuse me, that’s our policy,’ zegt de jongen.
‘It’s my job to seat you this afternoon.’
‘It’s my job to seat you this afternoon.’
‘It’s my job to seat you this afternoon.’
Ik wacht nog steeds. Om te mogen wachten. Het meisje kijkt nog steeds levenloos naar haar iPad.
Ik probeer haar uit te leggen wat het Droste-effect is. ‘Een visueel effect, waarbij een afbeelding een verkleinde versie van zichzelf bevat. En in die afbeelding gebeurt dan weer hetzelfde, en in die afbeelding ook weer, en weer, en weer.’
‘One moment please,’ zegt ze dan. ‘One moment please’ betekent eigenlijk: ‘Kan je misschien even je bek houden.’
Na nog wat lange minuten krijg ik toestemming om plaats te nemen aan de bar. Ik hoor de barman met zijn collega praten, gewoon in het Nederlands.
Hij komt naar me toe.
‘What can I get you, miss?’
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
