Malou: 'Een bloedmooie vrouw kijkt op en ik vind mijn jas acuut stom'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Welkom in de etalage van Malou Holshuijsen. U mag best even rondkijken. Links in het raam vindt u de afdeling columns, korte verhalen en debuutroman. Rechts van de ruit kunt u kiezen uit podcasts en verschillende radioprogramma's.
Koop haar, like haar, huur haar.
In deze column, waarin ik vaak vertel over hoe lollig, treurig of verbazingwekkend mijn leven kan zijn, wil ik het nu over een voor mij angstaanjagende boeg gooien. Ik vind eigen baas zijn namelijk doodeng en ik heb het gevoel dat ik de enige ben.
Lees ook: Malou: 'Mevrouw, u dringt voor'
Ik sta aan de balie van een clubhuis in Amsterdam. Een plek waar vroeger letterenfaculteit van de UvA zat en waar je nu voor een karige 150 euro per jaar naar binnen mag. Ik ben geen lid maar mag doorlopen omdat ik ben aangemeld door iemand die dat wel is. We hebben een koffieafspraak. Een bezigheid die sinds ik eigen baas ben is geëvolueerd naar een frequentie waar je cafeïne-hartkloppingen van krijgt.
Binnen is het mooi en chic. De mensen zijn kleurrijk en het Engels vloeit over de lippen. Ik zie iemand die ik ken. Ooit interviewde ik hem. Het was een leuk gesprek en in het Nederlands.
'OMG hi, how are you?', zegt hij.
'Goed en met jou?', antwoord ik.
Met hem gaat het 'amazing.'
Er zitten veel mensen achter een laptop. Wanneer een bloedmooie vrouw opkijkt denk ik dat ze dat doet omdat ze aan mij kan zien dat ik helemaal geen lid ben. Opeens vind ik de jas die ik draag vaal en stom. Van de ene MacBook-duur naar de andere MacBook-duurder scan ik de ruimte op zoek naar mijn koffie afspraak.
Tevergeefs.
Ik grijp naar mijn telefoon en bel haar.
Dat mag daar niet.
Vanaf een afstand roepen er twee mensen 'that i can not use my phone.' Even weet ik weer hoe het voelt om in de brugklas de beurt te krijgen en het antwoord niet te weten, terwijl de rest van de klas begint te roezemoezen en semi-zachtjes zegt dat het een keimakkelijke vraag is.
Malou: 'Een meneer vond het asociaal dat ik patat at in de trein'
Wanneer ik mijn afspraak heb gevonden maar zij nog even 'finishing up her email' doet, kijk ik naar de andere etalages om me heen. Zelfverzekerd zitten zij daar te werken. De vrijheid spat van de laptopschermen.
Om me heen kijkend is er maar een vraag die bij me opkomt, namelijk: is een visserspetje een dresscode waarvan ik de memo heb gemist? Of worden visserspetjes toevallig door al deze etalages ontworpen en verkocht?
Als mijn koffieafspraak haar laptop dichtklapt en aan mij vraagt 'how am i doing', schiet ik in mijn koffieafspraak-personage.
'Amazing', antwoord ik.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.