‘Curlingouders’ worden ze ook wel genoemd, een term die bekend werd door de populaire televisieserie De luizenmoeder - over het wel en wee van basisschoolouders aan de ene kant en de leerkrachten aan de andere kant. In een van de afleveringen spreekt Juf Ank zo’n ouder aan nadat deze moeder de juf smeekt om wat compassie voor haar arme dochter die dat weekend terug is gekomen van een heerlijke, lange vakantie. Een curlingouder is een vader of moeder die overbeschermend is. Eentje die bezorgder is dan ooit, niemand anders dan zichzelf vertrouwt met het kind en het liefst als een bezetene - net als bij curling - alle obstakels voor de voeten van het kind wegveegt. In de ogen van sommige ouders, ik durf misschien zelfs moeders te zeggen vanaf nu, zijn baby’s en kinderen tere, porseleinen poppetjes die elk moment in duizend stukken kunnen vallen. Het grootste gevaar? De grote boze buitenwereld en iedereen die niet de moeder zelf is. 

Lees ook: Yes, mijn kind gaat viraal: 'Je gebruikt je kind voor een paar likes'

Breekbare Ming-vazen
Hoewel er heus wel ouders zijn die zonder schaamte toegeven tot de categorie curlingouders, helikoptermoeders en ‘hyper parents’ te horen, is de behoefte om er publiekelijk (en dus met mij, voor dit artikel) over te praten, niet zo groot. Maar ik weet dat ze bestaan. Zo ken ik een moeder die na een relatief onschuldige huilbui in de tandartsstoel besloot haar kind daar niet meer ‘aan bloot te stellen’ en jarenlang weg te houden bij de tandarts. Haar reden: ‘Ik wil niet dat mijn kind getraumatiseerd raakt.’ Dan maar rotte kiezen.

Een ander voorbeeld: een stel ouders dat hun kroost wel toevertrouwt aan de oppas, maar niet zonder de veertien beveiligingscamera’s in huis, gericht op bedden, banken, de keuken, de wasbak, de speelhoek – alleen de wc wordt gespaard. Alles voor het overzicht. En ik ken een verhaal van een moeder die absoluut niet wilde dat haar jonge dochter door iemand anders gevoed werd dan zijzelf. Maar ja, het kind moest toch naar de opvang als zij moest werken. Zoiets moet je dan wel uit handen geven, toch? Niet dus, deze mevrouw zegde haar baan op om bij de kinderopvang te gaan werken zodat ze haar dochter de hele dag in de gaten kon houden. Spoiler: ze zit inmiddels in therapie.

Lees ook: Echte moeders geven borstvoeding, toch?

Je zou bijna denken dat het normaal is dat we onze kinderen zo scherp in de gaten houden, letterlijk en figuurlijk. We willen altijd weten waar ze zijn, wat ze doen en met wie. Als we de zorg overdragen aan een buitenstaander is het vertrouwen mijlenver te zoeken, dus eigenlijk doen we dat liever niet. Als je onze generatie even heel streng bekijkt, lijkt het bijna alsof we allemaal kleine, breekbare Ming-vazen aan het opvoeden zijn, in plaats van kinderen van vlees en bloed.

De doe-even-heel-snel-normaal-school
Als je ook maar een beetje thuis bent in de google-zoekopdrachten van de gemiddelde verse moeder, weet je dat een zekere mate van controledrang hartstikke normaal is. Het moederschap is nieuw, doodeng, vermoeiend en als iedereen ergens een (ongevraagde) mening over heeft, dan is het wel over hoe jij je kind in leven houdt (en opvoedt). Een greep uit mijn eigen baby-gerelateerde hartenkreten uit dat eerste half jaar googelen: ‘eet baby genoeg’, ‘baby honger dodelijk’, ‘wat is wiegendood’, ‘baby slaapt slecht kinderopvang’, ’baby stopt ademen snotneus’ en ga zo maar door. Gelukkig heeft de curlingmoeder in mij zich nog niet verder ontwikkeld dan het nachtelijk googelen van rampscenario’s. Natuurlijk wil ik het allerbeste voor mijn dochter, zal ik er altijd alles aan doen om haar leven soepel en zonder gevaar te laten verlopen, maar ik hoop ook van de doe-even-heel-snel-normaal-school te zijn. Ik wil geen klein klootzakje opvoeden, of mezelf de komende 21 jaar een hernia geven van alle stressmomenten die een opgroeiende dochter kan veroorzaken. Nee, ik wíl niet zo zijn.

Niet op de laatste plaats omdat er veel meer nadelen aan overbeschermend moederen kleven dan dat er gevaren zijn waar een kind in Nederland tegenaan kan lopen. Als jij je kind smoort met je controledrang, perfectionisme, angsten en wantrouwen in anderen, loopt het namelijk kans een achterstand op te lopen. Tijdens een (op YouTube makkelijk terug te vinden als je op ‘curlingouders’ zoekt) lezing van klinisch psycholoog Jan Derksen en pedagoog Lynne Wolbert wordt duidelijk dat er - ondanks dat die neiging er is - eigenlijk helemaal niet grappig over overbeschermende ouders moet worden gedaan.

Verder lezen? Het hele verhaal vind je in &C's juninummer 'Oh oh libido' dat nu in de winkels ligt en verkrijgbaar is via de &C webshop.