Malou: 'Mensen die zeggen dat ze koud douchen geloof ik niet'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Met je verkeerde been uit bed stappen is een understatement, ik ging head first. Als ik onder de douche stap, is het koud. Ik kijk naar welke knop ik heb opengedraaid. Het is de warme. Ik heb me laten vertellen dat het goed is zo nu en dan koud te douchen, lekker zelfs. Wat een gelul. Ik geloof mensen die zeggen dat ze koud douchen niet. Mensen die zeggen dat ze het lekker vinden om onder een koude douche te stappen hebben in mijn ogen een minderwaardigheidscomplex. Ze verzinnen dit om een ander zich een sukkel te laten voelen, en ik ben zo’n sukkel.
Lees ook: Malou: 'Ja mensen, hypocrisie is van iedereen'
Laten we allereerst voorop stellen: ik ben een verwende aansteller.
Laten we ten tweede benoemen: ik ben een verwende aansteller.
Laten we ten derde terugkomen op ten eerste: allereerst én voorop is – in deze zin – een pleonasme.
Laten we afsluiten met: ik ben een verwende aansteller.
Wat voor verschrikkelijks zich in mijn leven afspeelde?
Zucht.
De afgelopen drie maanden ben ik als zelfstandig ondernemer de uitdaging aangegaan alleen maar dingen te doen die ik altijd al had willen doen, maar nooit durfde of waarvan ik altijd dacht: ‘Dat komt nog wel een keer.’ Zo van ‘the sky is the limit’ en ‘het is nu of nooit’ en ‘je kan maar beter dingen doen waar je spijt van krijgt in plaats van spijt krijgen van dingen die je nooit heb durven doen.’ Xenos, eat your heart out. Druk het op een kussen en verschijn in de gemiddelde Hart van Nederland-huiskamer.
Alleen maar dingen doen die je altijd al had willen doen. Met mijn spaargeld zou ik het een maandje of vier uitzingen. Een luxepositie waar je U tegen zegt en een vrijheid waar zelfs de ontsnapte parkiet van de buurman niet aan kan tippen (God hebbe zijn ziel, zijn lelijke gekrijs en hopelijk de wens van de buurman geen nieuwe vogel aan te schaffen). Ik genoot van elke letter die ik op papier zette. Mijn zelfvertrouwen en creativiteit klotsten tegen de plinten omhoog. Ik dronk miljoenen kopjes koffie met mensen waarmee ik eventueel wellicht een keer in de toekomst op een zaterdag om de week alleen in de oneven maanden mee zou kunnen gaan werken en had energie voor tien.
Sinds vanochtend bekruipt me een vreemd gevoel. Iets wat ik nog nooit eerder had, maar wat – na het checken van mijn banksaldo en het concluderen dat het nu toch echt wel een keer zou gaan moeten gebeuren – aan me vreet als een piranha aan een kippenbout. Ik heb het idee dat iedereen competent is, behalve ik.
Het gevoel dat ik op het punt sta door de mand te vallen: Malou Holshuijsen kan helemaal niks.
Wanneer ik mijn eerstewereldprobleem drop bij werkmaatje/toevallig ook psycholoog Thijs vertelt hij me dat ik, hoe uniek ik ook denk te zijn, allesbehalve uniek ben. Ik lijd aan het imposter syndrom oftewel het oplichtersyndroom. Het idee dat men in mijn omgeving precies weet waar ze mee bezig zijn en dat ik door een opmerkelijke speling van het lot hier ben beland. Die plek waar ik me tot vandaag zo prettig bij voelde.
Lees ook: Malou: ‘Ik heb een mes in mijn rug’
‘Iedereen heeft hier weleens last van,’ zegt mijn vriend de psycholoog.
‘Ik voel me een verwende aansteller,’ antwoord ik.
‘Aren’t we all?’ vraagt hij.
‘Is je nieuwe boek al af?’ vraag ik hem.
Zijn nieuwe boek is af zegt hij.
Ik haat hem.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
