Het is maandag 18 januari 2021 rond elf uur als Ruud na een endoscopie huilend voor mij staat en zegt dat hij kanker heeft. Drie weken nadat we elkaar een gezond en gelukkig nieuwjaar hebben gewenst. De wereld staat even stil. Ik hoor wat hij zegt, maar het dringt op geen enkele manier echt tot mij door. 

Lees ook: Chantal Janzen: 'Ik vind het lastig als fans cadeaus geven'

De avond voor de endoscopie zit Ruud zenuwachtig op de bank en rent hij om het halfuur naar het toilet. Voor het kijkonderzoek moeten zijn darmen leeg zijn. Hij mag de hele zondag niet eten en drinkt een laxerend drankje. Ik probeer hem gerust te stellen, zeg dat er vast niks aan de hand is en dat ik heel blij ben dat hij dit onderzoek laat doen. 'Heel erg dapper, zo'n slang in je anus lijkt me echt geen pretje,' roep ik onnadenkend. Terwijl ik die lompe zin uitkraam, heb ik direct spijt.

We besluiten vroeg naar bed te gaan. Ruud maakt zich zorgen, hij zegt zeker te weten dat het niet goed is. Dit is het moment waar hij al zijn hele leven tegen opziet. Licht geïrriteerd roep ik dat hij na het onderzoek ook eens wat moet doen aan zijn hypochondrie. Woorden waar ik daarna nog vaak over na zou denken en waarvan ik ontzettend veel spijt zou krijgen. Maar om eerlijk te zijn, was ik er echt van overtuigd dat hij niks mankeerde.

Het onderzoek stond gepland om 8.30 uur en zou ongeveer 45 minuten duren. Na twee uur wachten word ik ongeduldig en loop ik naar de receptie om te vragen waarom het zo langduurt. De receptionist heeft geen idee en zegt dat dat wel vaker gebeurt. Hij zal vast zo klaar zijn, zegt ze met een lieve glimlach. Opgelucht loop ik terug naar mijn zitplek en beantwoord nog snel een paar mails en pleeg een paar telefoontjes. Ik bel mijn zusje Dolshe om te klagen over de enorm lange wachttijd en het feit dat ik een slechte nachtrust heb gehad omdat Ruud om het uur naar het toilet rende en vervolgens steeds op bed plofte. Zo hard dat ik er wakker van werd. Dolshe geeft aan dat ze geen goed gevoel heeft over het onderzoek. Ze zegt dat als het zo lang duurt, ze wellicht wat hebben gevonden. 'Nee joh,' zeg ik. 'Ik heb het net gevraagd aan de receptionist en zij zegt dat het wel vaker gebeurt. Geen zorgen!' Als ik opkijk, zie ik Ruud door de klapdeuren komen. De tranen staan in zijn ogen en met bevende stem spreekt hij de woorden uit die de rest van ons jaar zouden bepalen: 'Ik heb darmkanker.'

Lees ook: James Worthy: 'Ze zei dat ik voor haar moest vechten'

We zijn nu bijna een jaar verder en meer dan ooit besef ik hoe belangrijk gezondheid is. Het was een onzeker jaar vol verdriet, maar ook met heel mooie en grappige momenten. Ik ben stiekem best blij dat 2021 bijna achter de rug is en heb zin in een nieuw maar vooral gezond jaar. Want een goede gezondheid is het enige belangrijke wat een mens zich kan wensen. Hierbij wens ik het jullie allemaal!

Deze column vind je in &C's decembernummer 'Pak maar uit' dat nu in de winkels ligt. Of koop 'm in &C Webshop.