Kunnen loslaten is het grootste goed dat een mens heeft. Vaak houdt wrok of boosheid je tegen om écht happy te zijn. Iets wat ik op harde wijze heb geleerd. Jarenlang durfde ik niet te spreken over het extreme geweld waarin ik ben opgegroeid. Ik wilde voorkomen dat mensen me zouden zien als slachtoffer. Daarvoor was ik te stoer en zelfstandig. Inmiddels begrijp ik dat wat ik heb meegemaakt me maakt tot wie ik ben en dat ik gevormd ben door mijn jeugd. Dat heeft niets met slachtoffer zijn te maken. We zijn allemaal mensen met een verleden en we krijgen allemaal te maken met tegenslag en verlies. Niemand komt eronderuit, maar iedereen kan ermee leren dealen. De veerkracht van de mens heeft mij zo verbaasd. We zijn wezens met een ontzettende overlevingsdrang. Geen sores te groot en geen trauma te heftig. Als we het maar aan durven gaan. 

Lees ook: Omdat ik geen ondergoed aan heb, sta ik letterlijk bloot

Pijn en verdriet kunnen je overvallen als een regenbui op een zomerse dag. Ooit zat ik in een zakelijk gesprek met een vrij afstandelijke man van midden-vijftig. Het was op een zaterdagochtend, want je weet: druk en zo. Ik zat niet lekker in mijn vel en had die meeting beter kunnen verzetten. Maar dat gunde ik mezelf niet. Dus daar zaten we dan, in een eetcafé in Amsterdam, toen ik in huilen uitbarstte. Geheel onverwacht en zonder enige aanleiding zat ik hardop te huilen. Het was niet tegen te houden. Al weken liep ik met een knoop in mijn maag. Ik voelde me onrustig en radeloos zonder de directe aanleiding te (willen) begrijpen. De man met wie ik had afgesproken, kende ik alleen zakelijk. Hij hield altijd enige afstand en was zakelijk, dus ik begrijp nog steeds niet waarom juist hij getuige moest zijn van mijn emotionele uitbarsting. Aan zijn blik zag ik dat hij schrok, maar in plaats van het gesprek af te kappen, deed hij iets heel bijzonders. Hij ging naast me zitten, sloeg een arm om me heen en zei: ’Je kunt heel hard weglopen en proberen te vechten, maar het is beter om het te accepteren en in liefde los te laten.’ 

Lees ook: Olcay: 'Een tienstrippenkaart bij de psychiater had me meer geholpen'

Na mijn huilbui excuseerde ik me en zei ik dat het geen goede dag voor mij was om af te spreken. Hij zei: ‘Ga naar huis, maar loop eerst langs een boekwinkel. Koop een boek en neem tijd voor jezelf.’ Enigszins verward door mijn eigen huilbui en zijn lieve woorden nam ik afscheid en liep ik richting huis. Bij de boekwinkel om de hoek kocht ik de twee boeken die hij me had aangeraden. Een daarvan was The Fountainhead van Ayn Rand. Het duurde een paar weken voordat ik het uit had, maar gek genoeg gaf het mij antwoorden waarvan ik niet wist dat ik ze nodig had. 

Leren loslaten is het mooiste advies dat ik ooit heb gekregen en dat van een zakelijke en kille man die een hart van goud bleek te hebben. Dank je wel, lieve F. 

Olcay Gulsen (41) kan presenteren, heeft humor en over veel zaken een mening. Goeie mix voor een succesvolle carrière op tv. Ze luistert het liefst naar Charles Aznavour en eet graag bij Cecconi's in Londen. Als het even kan samen met vriend Ruud de Wild. Elke maand schrijft ze een column voor &C Magazine. Deze column vind je in &C's Jubileumeditie!, die je hier scoort.