Ontevreden kijk ik in de spiegel en vraag me af waar het is misgegaan. Vijf jaar geleden besloot ik in een opwelling dat het tijd was om een borstlift te nemen. Zonder enig goed onderzoek te hebben gedaan zat ik in de wachtkamer van een plastisch chirurg. Ik was vastberaden. Mijn borsten waren een doorn in mijn oog. Ik wilde graag kleine, rechtopstaande borsten en als daar een lift voor nodig was, dan was dat maar zo. Tijdens het intakegesprek bespraken we de opties voor mijn borstenwens. Ik wilde absoluut geen grote borsten. De chirurg begreep het en gaf aan dat we de operatie konden inplannen. Tevreden liep ik de deur uit en keek in de winkelruiten naar mijn lijf. Wat zouden die ronde kleine borsten mooi staan bij mijn lichaam. 

Lees ook: Olcay: 'Het is maar goed dat ik geen eigen kinderen heb'

Twee maanden later was het zover. Ik was supernerveus en tegelijkertijd opgewekt. Eindelijk kreeg ik de borsten die mijn leven zoveel leuker zouden maken. Natuurlijk klinkt dit dom en oppervlakkig, maar ik dacht wel zo. Direct na het ontwaken uit de narcose zag ik dat het helemaal mis was. Ik gluurde onder de dekens en zag dat ik een grote sportbeha aanhad met enorme joekels van tieten erin. In paniek vroeg ik aan de verpleegkundige welke maat borsten ik had gekregen. Ze stelde me gerust en gaf aan dat het opgezet was en dat mijn borsten waren ingepakt met dik verband. Het zou allemaal nog zakken. De arts was juist heel tevreden, had ze gehoord in de wandelgangen. 

Een paar uur later stond ik half kreupel buiten op weg naar huis. Elke hobbel was een hel en die pijn duurde nog twee weken. De blauwe plekken verdwenen langzaam, maar de afmeting niet. Het waren bazookatieten! Ik was radeloos. De chirurg verzekerde me dat het minimaal zes tot twaalf maanden zou duren voordat de echte vorm en het formaat zichtbaar zouden zijn. Gatver, dacht ik. Zes maanden tot een jaar, dat is de hel. Ik herinner me dat ik huilend voor mijn kast stond en geen enkel bovenstuk dicht kreeg. Mijn oude beha’s leken wel tienerbehaatjes en alles moest twee tot drie maten groter. Ik besloot me eroverheen te zetten en door te gaan. Het was tenslotte mijn eigen schuld. Ik was te overhaast geweest en niet duidelijk genoeg tegen de chirurg. Mijn borsten werden niet kleiner. Ik was van een leuke cup B naar een dubbel D gegaan. 

Na deze ongemakkelijke jaren besluit ik dat het genoeg is geweest. Ik ben dit niet. Deze borsten passen niet bij mij. Ik heb dit nooit gewild. Ze moeten weg. Na goed onderzoek kom ik bij een vrouwelijke chirurg die direct vraagt naar welke chirurg ik ben geweest. Na mijn antwoord schudt ze haar hoofd en zegt dat ik al de zoveelste ben die hetzelfde recept heeft gekregen. Ongevraagd megatieten die niet bij je lichaam passen. Ik kan wel huilen van geluk als ze zegt dat ik mijn cup B kan terugkrijgen. Een vrouw van haar woord, want terwijl ik dit schrijf kijk ik in de spiegel en ben ik blij dat ik heb doorgezet. Welcome back B-babes.

Onze columnist is even op vakantie, daarom herhalen we de leukste columns van onze columnisten. Deze column van Olcay stond eerder al in &C's augustusnummer 'Sex is in the air'.