Een van de dingen die ik me de afgelopen periode heb voor­genomen, is om het tijdens gezellige avonden met vrienden niet meer te hebben over hun politieke voorkeuren of over het coronabeleid. Het zijn gegarandeerde recepten voor een kloteavond waarop je na drie wijntjes toch verleid wordt om die vriendin de les te lezen. Gewoon niet doen. Hou het luchtig en gezellig, is mijn motto. Het is vrij moeilijk om de agenda’s van mij en mijn vriendinnen synchroon te krijgen en ik betrap mezelf erop dat ik toch snel een ­afspraak verzet als er werk tussen komt, maar nu is het eindelijk gelukt om een etentje te plannen. Ik heb zin om bij te kletsen.

Lees ook: Retehandig en prachtig: de nieuwe &C x French Toast stationery-lijn

Direct na het eerste wijntje vraagt mijn vriendin of ik gevaccineerd ben. Schoorvoetend antwoord ik ja, omdat ik weet dat zij een enorme antivaxxer is. De sfeer slaat om en ze vraagt op een ­belerende en moralistische toon waarom ik in hemelsnaam mijn gezonde lichaam blootstel aan een ziekteverwekker. O nee, please, niet deze discussie, denk ik nog. Ik heb hier zo geen zin in. Vooral niet omdat ik zo moe word van de manier waarop die gevoerd wordt. Ik probeer het gesprek af te kappen en roep dat ik heel veel waarde hecht aan de vrije wil van de mens. Het blijkt het verkeerde antwoord, want dat is nou juist het probleem volgens mijn vriendin. We hebben niks meer te willen. 

Ik verander van onderwerp en vraag welk voorgerecht ze neemt. Maar ze is slim en kent me goed, dus wil ze het toch nog even hebben over waarom ik me heb laten overtuigen door de overheidspropaganda. Ze begint een (in mijn hoofd) never ending relaas over waarom je je niet moet laten vaccineren. Ik knik netjes ja, verhoog de snelheid waarmee ik wijn drink en vraag me af waarom ik in hemelsnaam antwoord heb gegeven op de eerste vraag. Na een minuut of tien vind ik het vervelend worden en kijk ik rond of iemand aan tafel me nog gaat redden. Ik probeer nog een paar keer van onderwerp te veranderen, maar ze is vurig en niet te stoppen. Ik merk dat ik geïrriteerd raak en opeens ontplof ik. Ik roep dat ik toch ook niet anders over haar denk sinds ik weet dat ze op Forum voor Democratie stemt. Alsof dat zo verstandig is, roep ik vinnig en ik besef dat ik zo verlang naar de tijd waarin het tijdens etentjes nog over de jongen uit je klas ging. Dat we uren konden kletsen over het sms’je dat je had gekregen en wat dat nou betekende. Ik verlang naar urenlange gezellige en vooral inhoudsloze gesprekken zonder dat we elkaar de les lezen. Zonder de angst dat de wereld vergaat en de laatste corona­update. 

Lees ook: Olcay: 'Ik sta op de meest ongemakkelijke momenten te janken' 

Gelukkig redt de leuke serveerster mij door te melden dat de zeetong helaas is uitverkocht. ‘Wat jammer, daar had ik nou echt veel zin in.’ 

‘Nou, het is maar waar je zin in hebt, een vis vol micro­plastics,’ roept mijn complotdenkende, Forum-stemmende, klimaatactivistische vriendin. Ja, het kan dus allemaal ineen. Ik ben blij dat de tong is uitverkocht en niet de wijn. O, lieve mensen, kunnen we weer terug naar een normale wereld? 

Deze column vind je in &C's oktobernummer 'Daar ben je tante voor' dat nu in de winkels ligt. Of bestel 'm hier.