'Ik wil zo graag meer sporten, minder eten, minder drinken, op tijd opstaan en structuur. Ik word al moe en vooral moedeloos als ik dit opschrijf. Waarom kan ik geen afspraken met mezelf maken? In elk geval nooit voor heel lang. Ik ben boos op mezelf. Lig teleurgesteld op de bank en heb vandaag niet gesport terwijl ik wel een les pilates had geboekt. Pas na tien keer snoozen kroop ik m’n bed uit, waarna ik verzandde in allemaal reuzebelangrijke dingen (nót). Kortom: ik ben een ramp in het maken van afspraken met mezelf, bedenk ik al liggend op de bank. Ik ben net terug van een uitgebreide lunch die, omdat het al donderdag is, natuurlijk werd weggespoeld met een glas wijn en swipe op Instagram langs work-outvideo’s.

Lees ook: Olcay: 'Ik was er echt van overtuigd dat Ruud niks mankeerde'

Gatver, denk ik. Waarom kunnen deze mensen dit wel? Mooi gekleed naar de gym en een uur zwoegen. Niet dat je dat aan ze ziet, hoor. Ze blijven beeldig. Na tien minuten sporten ben ik al knalrood en heb ik ontploft haar, maar deze vrouwen blijven wonderbaarlijk knap. Terwijl ze met een bar van vijftig kilo de zwaarste squats doen, kijken ze me recht aan en lachen ze ook nog zwoel in de camera. Gatver, denk ik weer. Ben ik nou jaloers op hun discipline? Ja, misschien wel. Stiekem wil ik ze allemaal stom vinden. Stomme mensen met hun healthy lifestyle en hun stomme work-outvideo’s en hun overdreven strakke sportpakjes. Zo nep en vooral heel irritant. Maar de waarheid is dat ik jaloers ben. Zij doen wat ik na maanden van te veel eten en drinken met mezelf afspreek, omdat het hun lifestyle is.

Ik hoor mezelf in discussies vaak roepen dat ik wél een leuk leven heb. Dat hebben die mensen heus niet. Leven in een dwangbuis die de gym heet en op het menu staat altijd weer een goor glutenvrij, caloriearm gerecht. Superstom, toch? Het leven is veel te leuk om zo rigide te zijn. Maar de keiharde waarheid is dat ik die slavretende health- en gymfreaks stiekem bewonder. Ik benijd het gemak waarmee ze die levensstijl hebben geadopteerd en ervan lijken te genieten.

Waarom lukt mij dat niet? Uit pure wanhoop vraag ik het Ruud, die zichtbaar geïrriteerd antwoordt dat we dit gesprek nu al zo vaak hebben gevoerd. Dat als ik het echt zo graag wil, dat gezond leven en sporten, ik het gewoon moet gaan dóén. Tja, wat heb ik hier nu aan, roep ik boos. Dit is toch helemaal niet motiverend? Terwijl ik het opnieuw wil uitleggen, loopt hij naar me toe, geeft me een knuffel en fluistert: ‘Schatje, je bent juist een leuke chaoot. Niks is strak of georganiseerd, maar wel altijd heel gezellig en impulsief.’ Opgelucht kijk ik hem aan en ik vraag of hij zin heeft om dan maar uit eten te gaan straks. ‘Dat is goed,’ zegt hij, ‘dat kan vanavond na pilates. Ik heb voor ons allebei geboekt.'

Deze column verscheen in het januarinummer van &C Magazine: Gelukkig, een nieuw jaar. Je scoort 'm hier.