Malou: 'O, je spreekt gewoon Nederlands?'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Ik zat vorige week in een nagelstudio ergens in het centrum van Amsterdam. Een gezellige coronaproof ingerichte ruimte waar voornamelijk studenten zich tegen de feestdagen een slag in de rondte veilen. Het feit dat mijn grootste obstakel die week het inscheuren van een nagel was bewijst dat het goed met me gaat. Ook het feit dat ik me van jongs af aan schaam voor mijn vreemde 'hamerduim' en dat dit ongeveer het enige is waar ik me lichaam-technisch niet comfortabel bij voelde zegt genoeg. Ik ben een geluksvogel in een verwend nest.
Lees ook: Malou: 'Ik bestelde 25 Covid-zelftesten zodat ik kan knuffelen'
Ik kijk om me heen naar de verschillende mensen in de salon. Zo zou het er op televisie uit moeten zien. Veel verschillende koppen met een divers palet aan nagellak, voorkomen én verhalen. Iedereen doet zijn, haar of diens best het de ander comfortabel te maken. In een tijdsbestek van een uur komen we veel van elkaar te weten. De knappe jonge vrouw die mijn nagels weer mooi maakt vertelt over haar studie en hoe ze uren alleen achter haar scherm doorbrengt. Gelukkig vindt ze haar werk erg leuk en is de salon lang open zodat ze veel kan werken (wat zal ze nu doen?). Misschien komt het door het dragen van mondkapjes dat haar mooie blauwe ogen extra opvallen.
Er komt een vrouw binnen, ze is gewatteerd ingepakt. Een van de jonge vrouwen van de salon loopt naar de balie om haar te helpen. Ook haar ogen vallen me op. Groot, bruin en amandelvormig. 'Can I make an appointment?' vraagt de gewatteerde vrouw. Door haar mondkapje en haar dikke sjaal is ze moeilijk te verstaan. 'Of course' antwoordt de jonge vrouw. Aan haar grote bruine amandelvormige ogen is te zien dat ze vriendelijk glimlacht. Er wordt wat heen en weer gevraagd waarna de salonmedewerker iets aan een van haar veilende collega's vraagt.
'O, je spreekt gewoon Nederlands?' zegt de gewatteerde vrouw opeens.
De jonge vrouw achter de balie knikt.
De salon is stil.
Lees ook: Malou: 'Je bent 86 en je klimt over een twee meter hoge schutting?'
Ik vraag me af of iedereen denkt wat ik denk: Jezus, wat pijnlijk. Had de gewatteerde vrouw ook Engels gesproken als de vrouw die mijn nagels aan het doen was naar haar toe was gelopen? Het liefst zou ik aan de vrouw vragen waarom ze aannam dat de salonmedewerker de Nederlandse taal niet zou beheersen, maar dat durf ik niet.
Ik durf er enkel, met vers gelakte nagels een stukje over te tikken, in de hoop dat iemand mij kan vertellen wat ik in het vervolg tegen de gewatteerde vrouw zou kunnen zeggen?
Of misschien niet. Is zwijgen het gewenste gedrag?
Sssst.
Ik denk dat de tijd van stilzitten en je afvragen wat je eventueel had kunnen zeggen voorbij is.
Toch?
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.