Malou: 'Ik stap in een kart en zit meteen muurvast in het stoeltje'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Omdat we met de familie zitten opgesloten in 'grafdal greenparks' en er behalve een subtropisch disco-zwemparadijs van tien bij zes meter - inclusief twijfelachtig zwembadwater en drijvende pleisters - niets is, zijn we genoodzaakt het gezellig te maken met elkaar. 'Team gezellig' bestaat uit opa, oma, neefjes, ooms, tantes, ouders, Toos - die eigenlijk Rik heet maar die we na een gordelroosinfectie Toos zijn gaan noemen - en zijn vrouw.
Toos komt op het debiele idee om te gaan karten. Er is namelijk een 'indoor adventure centrum' in de buurt van het vakantiepark. Je kan er glow in the dark minigolfen, karten en er zijn escaperooms. Ik sta nog liever een pink af dan dat ik met mijn familie een escaperoom betreed.
Lees ook: Malou: 'Voor de vegetariërs is er tomatensoep of tomatensoep'
'Oké, ik wil wel karten' hoor ik mezelf zeggen. Ik besta voor honderd procent uit angsten en fobieën. Vooral wanneer het gaat om autorijden en deelnemen aan het verkeer. Mijn rijbewijs halen is uitgesloten en ik durf sinds anderhalf jaar als bijrijder een auto in te stappen zonder dat ik ervan overtuigd ben te sterven.
'Oké, ik wil wel karten' is een vreemde zin uit mijn mond. Misschien komt het omdat bij 'grafdal greenparks' de levensmoeheid in het water zit.
'Veel plezier' zegt het meisje achter de balie.
'Gij die gaan sterven groeten u' zeg ik terug.
We krijgen instructies, een haarnetje en een helm.
Fijn dat mijn haar niet op mijn bebloede gezicht plakt als ik straks door de brandweer uit de vangrail geknipt word.
Ik stap in de kart en zit meteen muurvast in het stoeltje. Hierdoor kan ik mijn benen niet meer bewegen. Laat staan een rem intrappen. Mijn vader, een kart achter me, stapt ook in.
'Pap, ik zit vast. Ik ben te dik voor deze kart', sis ik.
'Ja ik ze het. Je zit muurvast. Je bent inderdaad te dik Malou', antwoordt hij.
Er komt een jongen in een zwarte polo met het logo van deze suïcidale-speelhal op me afgelopen. 'Meneer, ik ben te dik voor het stoeltje. Kan dat kloppen?' vraag ik.
Mijn vader lacht, keihard.
'U zit op een kinderzitje mevrouw. Dat is een verhoging voor kinderen tot een jaar of 12. U bent niet te dik, u moet het kinderzitje eruit halen.' Achter me hoor ik het gehinnik van de man die zich mijn vader noemt.
Lees ook: Malou: 'Ik sorteer dingen op kleur om rustig te worden'
Diezelfde man geeft me in een tweede bocht een tikje. Ook Toos scheurt voorbij en snijdt me af. Ik gil en hij steekt zijn middelvinger op.
Iedere keer als de neefjes, ooms, liefde-en-tevens-vaste-verkering, Toos en de man die het recht heeft zich mijn vader te noemen me inhalen raak ik in paniek.
Wanneer de tijd om is rijden de karts stapvoets naar de pitstop.
Alle klootzakken stappen high-fivend uit hun wagentje.
Bij mij rollen de tranen over mijn wangen.
Wanneer het scoreformulier onder mijn neus wordt geschoven en in een oogopslag duidelijk is dat ik in een Canta tussen de formule 1-auto's heb getuft vraag ik me af: wat is er eigenlijk mis met discozwemmen?
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
