Column: Op date met Ronnie Flex, Derek Ogilvie en de gifbeker
Malou schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Het is een donderdagavond en ik heb een date met iemand die zichzelf Ronnie Flex noemt. Niet omdat hij een afgekickte rapper is, maar omdat hij heel flexibel is in het maken van afspraakjes.
We hebben afgesproken op een borrel, georganiseerd door de Gifmenger. De Gifmenger is een bijnaam voor een parel uit mijn vriendengroep. Met hem eindig je altijd in clubs waarvan je vooraf had gezworen er nooit te komen, met in hand en binnenzak substanties waarvan je had gezworen ze nooit te gebruiken.
Lees ook: Bacon, televisieformat en Suus Berenhap
Even twijfel ik of ik wel moet afspreken in de hotellobby waar de Gifmenger zijn borrel organiseert. Dat is, in plaats van de kat, de tijger op het spek binden en vragen om een onmenselijke kater - in tijgerformaat - de volgende ochtend. Snel zwicht ik voor de lobby, om geen alternatief te hoeven verzinnen.
Als ik aankom bij de lobby vraag ik me af of ik thuis het gas heb uitgedraaid. Vijf minuten later fiets ik terug naar huis en app ik Ronnie Flex dat ik iets later ben. Als ik voor de tweede keer mijn entree maak staat de Gifmenger me - nee schuddend - op te wachten.
‘Gas stond gewoon uit zeker?’
Ik knik. Het stond inderdaad gewoon uit.
Ronnie Flex is er inmiddels ook en we staan gezellig te praten. De Gifmenger rent van hot naar her. Elke keer als hij voorbijloopt zegt hij dat hij er zó aankomt om te kletsen. Het is leuk, we praten over het uitdraaien van gasfornuizen en ik vertel dat dit me vaker gebeurt, maar meestal met strijkbouten.
Eindelijk heeft de Gifmenger de tijd gevonden om gedag te zeggen, wat ongeveer vijf minuten goed gaat. Binnen no time vertelt hij het hilarische verhaal van die keer dat ik was uitgenodigd om bij hem thuis te komen eten. De gifmenger had die avond zijn naam eer aangedaan en ervoor gezorgd dat mijn eer en geweten verdwenen. Als sneeuw voor de zon, of in dit geval, witte wijn in een lek glas.
Dat lekke glas was ik.
Bij het wegfietsen was ik tegen twee geparkeerde auto’s aan gereden en onderweg naar huis viel ik van mijn fiets, toen ik het knopje van het stoplicht wilde indrukken, maar miste. De gifmenger vertelt in geuren en kleuren, mijn wangen doen slechts het laatste.
Gelukkig onderbreekt de Gifmenger zijn eigen verhaal. ‘Kijk eens, wie daar aan de bar staat! Dat is die Derek Ogilvie van de tv!’ En weg is hij weer.
Wellicht om anderen te voorzien van een gênant verhaal.
Even later staan we aan de bar. Het klopt dat Derek Ogilvie ook op de borrel aanwezig is. Na een tijdje staat hij zelfs bij ons aan de bar. Hij kijkt me aan. ‘What’s your situation?’ vraagt hij luidkeels.
Ik kijk naar mijn halfvolle wijnglas en vrees het ergste. Deze gifbeker is nog lang niet leeg.
Wordt helaas vervolgd...
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
