Ik verdenk de fietsenmaker in mijn buurt ervan ’s nachts aan fietsen te sleutelen zodat mensen vaker met hun barrel zijn winkel in komen lopen voor een reparatie. Hoe kan het anders dat ik mijn fiets ’s avonds, intact, voor mijn woning neerzet en ‘m de volgende morgen rammelend uit het rek trek. Hoe strak de moertjes ook vastzitten, het verschil tussen de nacht en de dag, qua vibratie van losse fietsonderdelen, is te vergelijken met een on/off-knopje van een heel ander apparaat. Deze week mocht ik mijn fiets weer een etmaal achterlaten om de zelf gejatte moertjes er weer op te laten zetten. De fietsenfascist had het druk, dus het ging even duren. De lul.

Overgeleverd aan bus en tram moet ik het 24 uur redden in de binnenstad van Amsterdam.

De eerste bus die ik moet hebben mis ik, terwijl de chauffeur ziet dat ik aan kom rennen. Hij trekt een boos gezicht, ter compensatie van de twee middelvingers die hij niet kan opsteken omdat hij moet sturen. Als dat niet zo was had ik ze gekregen, zie ik aan zijn geïrriteerde kop. Voor sommige buschauffeurs is het een opgave, de openbaarheid van het openbaar vervoer, dat blijkt maar weer met dit exemplaar.

Ik word aangestaard door wat inzittenden en er zwaait een raamlikkende kleuter. Ik herinner me dat ik dit vaker heb gezien, een raamlikkende kleuter, en besluit de komende vijftien minuten te spenderen aan uitvinden waar deze smakeloze gewoonte vandaan kan komen. Ik hoop op een ‘wist je dat kleuters aan ramen likken, omdat’-verhaal, voor straks bij de koffiemachine op de redactie. Helaas, kleuters zijn gewoon gore dingen. Blijkbaar likken sommige kinderen aan alles en is een raam een object waarover je je geen zorgen hoeft te maken als je vervuilde oogappel er zijn of haar tong even langs haalt. De inhoud van je schoonmaakkast is wel gevaarlijk, lees ik op een forum. Helaas, geen koffiemachinequote uit deze loze vijftien minuten.

Naast de bushalte zit een koffietentje. Ik mis de tweede bus ook omdat ik te laat beslis dat ik echt heel veel zin heb in een cappuccino to go. Ook heeft het meisje achter de balie geen idee van het begrip ‘onderweg’. Het principe dat je een koffie to go haalt omdat je ergens naartoe moet, en misschien wel op een bepaalde tijd ergens verwacht wordt, doet haar geen reet. Op haar dooie gemak zet ze het kartonnen bekertje onder het apparaat. De koffie is al lang uitgelopen en klaar om aan mij overhandigd te worden, maar dat heeft ze niet door omdat dit zich niet afspeelt op het scherm van haar telefoon. Vervelend voor het koffiemeisje, dat gastvrijheid betekent dat je je sociale vaardigheden moet richten op de gasten in je toko en niet op je vrienden in een whatsapp-groep. Dit soort opmerkingen houd ik toch altijd voor me, aangezien zij iets heeft waar ik mijn lippen straks aan ga zetten.

De derde bus mag ik niet in, omdat ik een koffie to go heb en de buschauffeur niet gelooft dat ik deze koffie netjes ga opdrinken. Hij denkt dat ik de koffie ga uitsmeren in zijn bus, het bekertje in duizend stukjes ga scheuren en dat vervolgens zal uitstrooien over de opklapstoeltjes. Ik probeer de man uit te leggen dat, als hij een beetje om zijn bus geeft, hij beter kleuters kan mijden dan mensen met een koffiebeker. Ook hij geeft daar geen reet om en verzoekt mij onvriendelijk de gevaarlijke koffiebeker bij hem uit de buurt te houden.

Ik heb besloten de tram te pakken en mijn koffiebeker in mijn jas weg te moffelen om publieke vernedering (in de tram hebben ze een intercom en een geel geblondeerde medewerkster) te voorkomen. Ooit stapte ik per ongeluk de tram in bij de ingang waar je alleen mag uitstappen. Ik wenste mijzelf op de eerste rij bij een show van Hans Teeuwen. Dát liever, dan daar in die tram. Afgeschilderd als halve zwakzinnige verliet ik het gevaarte, met het schaamrood op mijn kaken en een tramtrauma van heb ik jou daar. Ik sidder van angst voor hoogblonde trammedewerkers in het middelste hokje van lijn 12. Wees gewaarschuwd, ze gaan over lijken in het plat Amsterdams én Jordanees-Engels.

Inmiddels heb ik mijn fiets opgehaald bij de fietsenfascist. Klaar om deze leeg te laten roven tot mijn barrel weer zo hard rammelt dat de zeikende buurman weer nee-schuddend voor zijn raam staat als ik de straat in rijd. Toch ben ik een gelukkig mens mét een fiets en stond ik vanochtend weer honderd stukjes duif uit mijn spaken te vissen. Dat klinkt misschien heel vies, maar er likken geen kleuters aan mijn fiets. En daar ben ik verdomd blij mee.

Wil je meer columns lezen van Malou? Klik hier!