Daar stond ik, in mijn huiskamer, met mijn handen in het haar, te schreeuwen tegen een stuk metaal. Mijn laptop viel uit en weigerde weer aan te gaan.

Nou ben ik geen genie in het omgaan met computers en computerprogramma’s. Mijn radioregisseur vindt het een godswonder dat ik wél weet hoe de mengtafel in een radiostudio werkt maar dat ik, als ik een afbeelding in een Word-bestandje wil krijgen, met mijn laptop hulpeloos naast zijn bureau sta. In het begin dacht hij dat het voortkwam uit gemakzucht, inmiddels is hij overtuigd van mijn overdosis onkunde.

Gelukkig bestaat er voor Apple-imbecielen zoals ik een Genius Bar. Dat is een Apple-woord voor een helpdesk waar Apple-genieën zich verzamelen om in paniek verkerende columnisten en andere hulpbehoevende digibeten te helpen met hun kapotte zilverkleurige ‘allesje’.

Hoopvol stap ik naar binnen maar vijf minuten later sta ik weer buiten. Met zowel mijn ziel als mijn kapotte laptop onder mijn armen. De Genius Bar is een bar op het Leidseplein in Amsterdam, waar je moet reserveren om überhaupt iets te mogen bestellen bij een veel te populaire barman.

Omdat ik vooraf geen afspraak heb gemaakt ben ik op zijn vroegst over drie dagen meer dan welkom, tenzij ik nu direct een nieuwe laptop wil aanschaffen om mijn ‘column’ te schrijven. In dat geval kan ik wel direct geholpen worden. Een genereus genius-gebaar.

Ik vraag aan het genie waarom hij van zijn vingers aanhalingstekens maakt bij het woordje column. Hij schrikt van mijn vraag en zegt dat hij het grappig bedoelde. Ik vind andermans grapjes in combinatie met mijn noodsituatie niet leuk. Nogmaals demonstreer ik dat mijn laptop écht niet aangaat in de hoop dat de Steve Jobs Junior achter de toonbank spijt heeft van zijn wanstaltige grapje en in één oog-Apple-opslag kan zien wat er mis is. 

Hij doet alsof zijn neus bloedt. Ik zou willen dat het zo was.

Er zijn dingen die je beter niet kunt doen nadat je slecht nieuws krijgt bij een Genius Bar, bijvoorbeeld met je fiets het Leidseplein proberen over te steken. In deze staat van ultiem chagrijn is een toeristenslalom het laatste waar je op zit te wachten. Het gebeurt en ik wens onder een bierfiets terecht te komen om het leed te stoppen.

Eenmaal thuis zoek ik naar manieren om mijn grijze vriend te laten reïncarneren. De shiftknop zou een redding kunnen zijn. Ik google waar de shiftknop zit en houd hem lang ingedrukt.

Ook shift heeft schijt.

Wanneer er door vrienden én collega’s wordt gevraagd of ik wel een back-up heb gemaakt en de tweede vraag is ‘waarom in vredesnaam zes maanden geleden’, weet ik dat ik mijn verlies moet gaan nemen. Een van hen probeert het nog te sussen met de zin ‘het is maar een materialistisch ding.’

Nú weet ik hoe voetballiefhebbers zich voelen, als ze na verlies van een belangrijke wedstrijd de woorden ‘het is maar een spelletje’ op hun bord krijgen. Er raast een golf van agressie en machteloosheid door mijn lijf en ik ram nog een laatste keer op de powerknop.

Wat denk je?
Juist.
Thanks Steve.

Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.