Mijn buurt is een verzameling van nationaliteiten én kwaliteiten. Naast mijn lievelingstoko, de Turkse supermarkt, de fietsenmaker die mij altijd aanspreekt met 'Hoe krijg je dát nou weer voor elkaar? Nou, hier ben ík weer mooi klaar mee!' en de banketbakker met plastic fruittaarten in de etalage, zijn wij in de buurt ook gezegend met een beautysalon.  

Zonnebanken, manicuren, pedicuren, gezichtsbehandelingen, onder leiding van Priscilla de Peroxide Prinses: een (voor de Toppers) goed gestylede, hoogblonde, gebruinde vrouw met niet alleen haar hart, maar ook iedere tabloid en roddelrubriek op haar tong. 

Eens in de zoveel tijd loop ik bij haar naar binnen om mijn nagels te laten doen.

De eerste keer dat ik langs de salon liep lulde 'Peroxcilla' me zo naar binnen.  'Ik kan zowat door je heen kijken, een zonnebankje zou je goed doen. Die blauwe aderen, meid, je voorhoofd lijkt wel een tekening van m'n jongste kleinkind!’ 

Al heb ik weinig last van bakdrift, toch lag ik tien minuten later op standje grill in de combimagnetron. Deze Ergolone 600, waarbij je 600 gewoon op zijn Amsterdams uitspreekt - 'seshondrerd', heeft een aparte unit die je gezicht bruiner maakt maar is een van de lichtere zonnebanken in de salon.  'Je mag van mij niet onder de sterkste meid, dat is een ware slettentosti. Ik laat me “eigeh” dochter er ook niet onder, die is alleen voor die voorverwarmvrouwen, die in de winter langs de Costa del Sol verder braden.’

‘De Croma-community,' grapte ik, maar die kwam niet binnen. Ze keek me vragend aan en zweeg.   

Na het bakken en braden, bij het afrekenen, schrok Peroxcilla zich het leplazarus en riep haar Perox-puberdochter, Chanelle, erbij. Een kleinere variant op haar moeder, met dezelfde voorliefde voor pailletten, glitter en sieraden. ‘Zulke rare duimen heb ik nog nooit gezien, moet je kijken Chan.’ Peroxcilla hield mijn hand stevig vast tot Chanelle een kijkje kwam nemen. ‘Heel raar, heb je vroeger een ongeluk gehad of zo? Zowel Chanelle als Peroxcilla keken me sip aan. Toen ik mijn andere duim, precies zo’n vreemd exemplaar, liet zien moesten ze lachen. ‘Arme schat, nou ik heb het met je te doen hoor! Ga maar lekker zitten, Chanelle is van de handen en voeten, zij kan hier nog wel iets van maken, die krijg je van het huis!’  

Een leuke bijkomstigheid van Chanelle is dat ze niet alleen verantwoordelijk is voor de handen en de voeten, maar hier ook mee spreekt, omdat ze negen van de tien keer niet op woorden kan komen. Mocht het woord nagelriem ooit voorbij komen bij een spelletje hints? Met Chanelle in je team ben je veilig.  

Na deze eerste ontmoeting zit ik dus eens in de zoveel tijd gezellig bij Peroxcilla en Chanelle in de salon. We praten over het leven, de buren en de reet van Kim Kardashian, waar iedere keer weer nieuwe studies op zijn losgelaten.  

Laatst zei Peroxcilla dat het tijd werd voor een Tupperware-party. Je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen. ‘Zo’n voorhoofd houdt zichzelf niet glad meid, neem dat maar van mij aan!’ Ook Chanelle kon dit beamen, al had ze zelf nooit op dat woord kunnen komen. ‘Ik denk erover na,’ antwoordde ik. ‘Niet te lang lieverd, daar wordt die frons niet minder van!’ Peroxcilla knipoogde.  

‘Gebruik jij ook botox?’ vroeg ik Chanelle. ‘Nee,’ antwoordde ze. ‘Ik ben, eh, eh, hoe heet dat ook alweer?’
’Ik zou het niet weten,’ antwoordde ik.  ‘Dat wat ik ook heb als ik sigaretten wil halen,’ legde Chanelle uit. ’Minderjarig?’ gokte ik.
‘Ik heb minderjarig, ja! En Dokter Tupperware doet geen minderjarigen!’
‘Dat is op meerdere vlakken goed nieuws, Chanelle. Minderjarigen doen is op vele fronten strafbaar,’ grapte ik, waarop moeder en dochter mij wederom glazig aankeken en zwegen.